قزوینی محمدصالح بن محمدباقر

[ویکی نور] محمد صالح بن محمدباقر قزوینی معروف به «روغنی» و متخلص به «فقیر»، از استوانه های علمی شیعی در عصر صفوی می باشد.
او در 1019ق، در قزوین به دنیا آمد.
وی پس از اخذ مقدمات علوم نزد علمای زادگاه خود، در 1038ق، راهی اصفهان گردید و حوزه درس سید میرمحمدباقر داماد ملحق گشت. پس از وفات استادش در سال 1042ق، مجدداً به موطن خود قزوین بازگشت و در مدرسه نواب، مدارج عالی اجتهاد را در حوزه درس شیخ محمدکاظم طالقانی قزوینی و ملا خلیلا خلیل قزوینی پیمود. او از پیشتازان جنبشهای فکری و ترویج زبان فارسی در حوزه های علمی شیعه بود و اکثر مؤلفات خویش را به فارسی تألیف نمود و یا اینکه کتب مهم عربی را به فارسی ترجمه کرد.
در روزگار وی، دولت صفویان از اخباریه حمایت می کرد و در حدود 1070ق جمعی از علمای اصولی قزوین را به شهرهای گوناگون از جمله روغنی را به شهر قندهار، تبعید کرد. سپس او را در 1075ق به مشهد مقدس هجرت نمود و تا آخر عمر از مشهد بیرون نرفت و در همان سامان، در سال 1116ق، وفات یافت.
شیخ حر عاملی، در «امل الآمال»، از وی با عظمت و بزرگی، با کلمه «مولانا محمدصالح بن محمدباقر القزوینی المعروف بالروغنی...» یاد کرده است.
وی از علمایی است که به نثر فارسی خدمات شایانی نمود و تمامی آثار و مؤلفات خود، جز شرح عربی «صحیفه سجادیه»، همگی را به زبان فارسی نگاشته است.