قریب، عبدالعظیم (اراک ۱۲۵۷ـ تهران ۱۳۴۴ش)
قریب، عبدالعظیم
مدرّس، مصحّح و ادب پژوه ایرانی. مقدمات فارسی و عربی را در زادگاهش آموخت. در ۱۲۷۲ش به همراه خانواده به تهران رفت. ابتدا، قسمتی از علوم ادب، عربی، حساب و هندسه را فراگرفت. سپس به تحصیل علوم متداول زمان و زبان فرانسه پرداخت. در ۱۲۷۸ش به منظور تدریس زبان فارسی به مدرسۀ علمیه رفت و از آن پس به تدریس در مدارس تهران و دارالمعلمین مرکزی پرداخت و از ۱۳۰۰ تا ۱۳۰۵، تدریس در دارالمعلمین عالی را به عهده گرفت. در ۱۳۱۴ش، به استادی دانشگاه تهران رسید. تا ۱۳۳۷ش، به تدریس در دانشسرای عالی و دورۀ دکتری ادبیات فارسی اشتغال داشت و عضو فرهنگستان بود. از آثارش: دستور زبان فارسی (۱۳۰۶ش)؛ خاندان برامکه (۱۳۱۲ش)؛ تصحیح کلیله و دمنه (۱۳۰۸ش)؛ تصحیح گلستان سعدی (با همکاری محمدعلی فروغی، ۱۳۱۱ش)؛ فرائدالادب (۱۳۰۳ش)؛ قرائت فارسی؛ بدایةالادب (۱۲۸۴ش).
قریب، عبدالعظیم
مدرّس، مصحّح و ادب پژوه ایرانی. مقدمات فارسی و عربی را در زادگاهش آموخت. در ۱۲۷۲ش به همراه خانواده به تهران رفت. ابتدا، قسمتی از علوم ادب، عربی، حساب و هندسه را فراگرفت. سپس به تحصیل علوم متداول زمان و زبان فرانسه پرداخت. در ۱۲۷۸ش به منظور تدریس زبان فارسی به مدرسۀ علمیه رفت و از آن پس به تدریس در مدارس تهران و دارالمعلمین مرکزی پرداخت و از ۱۳۰۰ تا ۱۳۰۵، تدریس در دارالمعلمین عالی را به عهده گرفت. در ۱۳۱۴ش، به استادی دانشگاه تهران رسید. تا ۱۳۳۷ش، به تدریس در دانشسرای عالی و دورۀ دکتری ادبیات فارسی اشتغال داشت و عضو فرهنگستان بود. از آثارش: دستور زبان فارسی (۱۳۰۶ش)؛ خاندان برامکه (۱۳۱۲ش)؛ تصحیح کلیله و دمنه (۱۳۰۸ش)؛ تصحیح گلستان سعدی (با همکاری محمدعلی فروغی، ۱۳۱۱ش)؛ فرائدالادب (۱۳۰۳ش)؛ قرائت فارسی؛ بدایةالادب (۱۲۸۴ش).