قره چای ها گروهی از مردمان ترک تبار شمال قفقاز هستند که بیشتر در استان قره چای - چرکس در روسیه ساکن هستند. جمعیت آنان پیرامون ۳۰۰ هزار تن برآورد می شود. بیشتر آنان پیرو تسنن می باشند.
قره چای ها از تبار قبچاق ها هستند. همچنین می نماید که نیاکان ایشان دارای آمیختگی با دیگر باشندگان زیست گاه کنونی شان بوده باشند، مردمانی چون آلان ها، کومان ها، خزرها، بلغارها، هون ها و بومیان قفقاز. زبان ترکی آنان نیز همسانی هایی با زبان قوموق در داغستان دارا می باشد.
... [مشاهده متن کامل]
قپچاق ها در سدهٔ یازدهم میلادی به سرزمین آلان های ایرانی نژاد وارد شدند. در سدهٔ چهاردهم تیمور به شمال قفقاز تاخت، این تازش سبب رانده شدن آلان ها به سرزمین های کوهستانی و نیز گسترش اسلام در منطقه بود.
در ۱۸۲۸ میلادی روس ها بر مردمان قره چای تاختند و پس از جنگی خونین سرزمین های قره چای ها به روسیه ضمیمه شد. در شورش سال های ۱۸۳۱ تا ۱۸۶۰ قفقاز، قره چای ها نیز به دیگر شورشیان پیوستند. با سرکوبی شورش میان سال های ۱۸۶۱ تا ۱۸۸۰ بسیاری از ایشان از بیم فشارهای روس ها به ترکیه کوچیدند.
در ۱۹۴۲ آلمان نازی پشتوانه ای برای پدید آمدن یک دولت خود مختار قره چای با پلیس و دستگاه دیوانی مستقل شد. نتیجهٔ آن استقبال گرم قره چای ها از ارتش آلمان در ۱۹۴۳ گردید. با عقب نشینی آلمان ها، قره چای ها متهم به همدستی با ایشان شده و پیرامون ۸۰هزار تن از آنان - که اکثریت جمعیتشان را تشکیل می داد - به زور به آسیای مرکزی - به ویژه قزاقستان و قرقیزستان - کوچانده شدند. در دو سال نخست این تبعید ۳۵ درصد تبعیدیان بر اثر گرسنگی و بیماری از میان رفتند. سرانجام در ۱۹۵۷ و در روند اصلاحات خروشچف قره چای اجازه یافتند که به زادگاه خود بازگردند.
قره چای ها در طی سده ها زندگی در قفقاز آیین زندگی و فرهنگ مردمان قفقاز را پذیرفته اند، اگرچه هنوز زبان ترکی خویش را نگاه داشته اند.
قره چای ها از تبار قبچاق ها هستند. همچنین می نماید که نیاکان ایشان دارای آمیختگی با دیگر باشندگان زیست گاه کنونی شان بوده باشند، مردمانی چون آلان ها، کومان ها، خزرها، بلغارها، هون ها و بومیان قفقاز. زبان ترکی آنان نیز همسانی هایی با زبان قوموق در داغستان دارا می باشد.
... [مشاهده متن کامل]
قپچاق ها در سدهٔ یازدهم میلادی به سرزمین آلان های ایرانی نژاد وارد شدند. در سدهٔ چهاردهم تیمور به شمال قفقاز تاخت، این تازش سبب رانده شدن آلان ها به سرزمین های کوهستانی و نیز گسترش اسلام در منطقه بود.
در ۱۸۲۸ میلادی روس ها بر مردمان قره چای تاختند و پس از جنگی خونین سرزمین های قره چای ها به روسیه ضمیمه شد. در شورش سال های ۱۸۳۱ تا ۱۸۶۰ قفقاز، قره چای ها نیز به دیگر شورشیان پیوستند. با سرکوبی شورش میان سال های ۱۸۶۱ تا ۱۸۸۰ بسیاری از ایشان از بیم فشارهای روس ها به ترکیه کوچیدند.
در ۱۹۴۲ آلمان نازی پشتوانه ای برای پدید آمدن یک دولت خود مختار قره چای با پلیس و دستگاه دیوانی مستقل شد. نتیجهٔ آن استقبال گرم قره چای ها از ارتش آلمان در ۱۹۴۳ گردید. با عقب نشینی آلمان ها، قره چای ها متهم به همدستی با ایشان شده و پیرامون ۸۰هزار تن از آنان - که اکثریت جمعیتشان را تشکیل می داد - به زور به آسیای مرکزی - به ویژه قزاقستان و قرقیزستان - کوچانده شدند. در دو سال نخست این تبعید ۳۵ درصد تبعیدیان بر اثر گرسنگی و بیماری از میان رفتند. سرانجام در ۱۹۵۷ و در روند اصلاحات خروشچف قره چای اجازه یافتند که به زادگاه خود بازگردند.
قره چای ها در طی سده ها زندگی در قفقاز آیین زندگی و فرهنگ مردمان قفقاز را پذیرفته اند، اگرچه هنوز زبان ترکی خویش را نگاه داشته اند.
