قرنوه

لغت نامه دهخدا

( قرنوة ) قرنوة. [ ق َ ن ُ وَ ] ( ع اِ ) بار درخت عود که کوچکتر از فلفل باشد، یا گیاهی است دیگر که در ریگ رویدو بدان پوست پیرایند. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ). گیاهی است که در ریگ برآید و به آن دباغت کنند مَشک را. || ماری است سرونش شبیه دوگوشت پاره برآمده بر سر باشد و اکثر در افاعی باشد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). یک نوع ماری که در سر دو گوشت پاره برآمده دارد شبیه به سرون. ( ناظم الاطباء ).

پیشنهاد کاربران

بپرس