قَرلُغ ها یکی از قبایل ترک بودند که مناطق غزنی، اراضی بامیان و دره کورم ( غزنه، بنبان و کرمان ) را تحت کنترل خود داشتند و یک سلسله و قلمرو مسلمان امیر نشین را برای مدت کوتاه از ۱۲۲۴ تا ۱۲۲۶ میلادی تأسیس نمودند. قرلغ ها ( ترک های قرلغ ) از سمت شمال آمدند تا همراه با ارتش های علاء الدین محمد خوارزمشاه که پادشاه خوارزم بود در مناطق هزاره جات ساکن شدند.
... [مشاهده متن کامل]
پادشاهی قرلغ ها در طول حیات خود به عنوان یک حکومت حائل میان دو همسایه قدرت مند خود عمل نمود، سلطان نشین دهلی در شرق و جنوب و امپراطوری مغول در شمال و غرب. قرلغ ها با داشتن یک مَلِک در تخت پادشاهی، همواره وفاداری خود را نسبت به همسایگان قدرت مند تغییر می دادند و با به کارگیری یک سیاست متوازن توانستند به یک رابطه مهم تجاری میان مغول های آسیایی مرکزی و اراضی شبه قاره هند مبدل شوند. یکی از شواهد مبنی بر شکوفایی قرلغ ها عبارت از ضرب سکه های قابل - توجه منتسب به دودمان آن ها است، که یافت شده اند.
تأسیس پادشاهی قرلغ ناشی از مشکلات متلاطم قدرت در دهه دوازدهم و سیزدهم میلادی در خراسان بزرگ بود، که در نتیجه آن امپراطوری غوری به سلطنت دهلی و مغول راه داده بودند. مناطق پیشاور و دره کرم به سرعت تحت حاکمیت معزالدین محمد غوری، تاج الدین ییلدز، ناصرالدین قباچه، ایلتتمش، چنگیز خان، جلال الدین خوارزمشاه و سپس دوباره التتمش دست به دست شده و در نهایت التتمش آن را به بخشی از سلطان نشین دهلی ضمیمه کرد. سلطان دهلی که رضیه سلطانه نام داشت سیف الدین الحسن قرلغ را به عنوان حاکم غزنی انتخاب کرد، اما وی در ۱۲۳۸ میلادی از سلطنت دهلی جدا شد و استقلال پادشاهی قرلغ ها که بر غزنی، بامیان و کرمان حکومت می کرد، را اعلام نمود.
قرلغ ها پس از یورش مغول ها و در نتیجه خلأ قدرت دهه قبل به سرعت دوباره رشد نمودند. آن ها مناطق به خاک یک سان شده را دوباره پُر از جمعیت نمودند و بازسازی و اداره کردند، به ویژه شهر بامیان را که در اثر محاصره ۱۲۲۱ بامیان توسط چنگیز خان کاملاً ویران شده بود، دوباره بازسازی نموده و آن را به یک دژ مستحکم مبدل کردند.
... [مشاهده متن کامل]
پادشاهی قرلغ ها در طول حیات خود به عنوان یک حکومت حائل میان دو همسایه قدرت مند خود عمل نمود، سلطان نشین دهلی در شرق و جنوب و امپراطوری مغول در شمال و غرب. قرلغ ها با داشتن یک مَلِک در تخت پادشاهی، همواره وفاداری خود را نسبت به همسایگان قدرت مند تغییر می دادند و با به کارگیری یک سیاست متوازن توانستند به یک رابطه مهم تجاری میان مغول های آسیایی مرکزی و اراضی شبه قاره هند مبدل شوند. یکی از شواهد مبنی بر شکوفایی قرلغ ها عبارت از ضرب سکه های قابل - توجه منتسب به دودمان آن ها است، که یافت شده اند.
تأسیس پادشاهی قرلغ ناشی از مشکلات متلاطم قدرت در دهه دوازدهم و سیزدهم میلادی در خراسان بزرگ بود، که در نتیجه آن امپراطوری غوری به سلطنت دهلی و مغول راه داده بودند. مناطق پیشاور و دره کرم به سرعت تحت حاکمیت معزالدین محمد غوری، تاج الدین ییلدز، ناصرالدین قباچه، ایلتتمش، چنگیز خان، جلال الدین خوارزمشاه و سپس دوباره التتمش دست به دست شده و در نهایت التتمش آن را به بخشی از سلطان نشین دهلی ضمیمه کرد. سلطان دهلی که رضیه سلطانه نام داشت سیف الدین الحسن قرلغ را به عنوان حاکم غزنی انتخاب کرد، اما وی در ۱۲۳۸ میلادی از سلطنت دهلی جدا شد و استقلال پادشاهی قرلغ ها که بر غزنی، بامیان و کرمان حکومت می کرد، را اعلام نمود.
قرلغ ها پس از یورش مغول ها و در نتیجه خلأ قدرت دهه قبل به سرعت دوباره رشد نمودند. آن ها مناطق به خاک یک سان شده را دوباره پُر از جمعیت نمودند و بازسازی و اداره کردند، به ویژه شهر بامیان را که در اثر محاصره ۱۲۲۱ بامیان توسط چنگیز خان کاملاً ویران شده بود، دوباره بازسازی نموده و آن را به یک دژ مستحکم مبدل کردند.
