قرقار
لغت نامه دهخدا
قرقار. [ ق َ قا رِ] ( ع اِ فعل ) آواز بکن. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). اسم فعل است بمعنی امر، و آن شاذ است ، چه از رباعی مجرد بنا شده است. ( اقرب الموارد ). و این کلمه معدول از قرقر بمعنی صوت است ، و از رباعی جز لفظ قرقار وعرعار لفظ دیگری معدول نشده است. ( از منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
بانگ شتر و کبوتر یا اسم است قرقره را .
پیشنهاد کاربران
حمام بغدادی که به فارسی کبوتر بغدادی است .