قرطمی
لغت نامه دهخدا
قرطمی. [ ق ِ طِ] ( اِخ ) عبدالرحمان بن محمدبن عمرو، مکنی به ابومسلم یا ابومحمد. از مردم اصفهان و از محدثان است. وی ازعبداﷲبن محمدبن نعمان و ابوطالب بن سوادة روایت کند و ابوبکر احمدبن موسی حافظ از او روایت دارد. او در ذی حجه سال 348 هَ.ق. وفات یافت. ( انساب سمعانی ).
قرطمی. [ ق ِ طِ ] ( اِخ ) محمدبن عمروبن یحیی ، معروف به ابن شمسا. از مردم اصفهان و از محدثان است. وی از یحیی بن عثمان روایت کند و سلیمان بن احمدبن ایوب طبرانی از او روایت دارد. ( انساب سمعانی ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید