قرزه

قرزة یا گریسا شهری باستانی در لیبی روم در نزدیکی لیمز تریپولیتانوس بود. این دهکده کوچک ۳۰۰ نفری در منطقه پیش از بیابان تریپولیتانیا بود. [ ۱]
حتی اگر یک سکونتگاه محلی کوچک وجود داشته باشد، تنها زمانی که لژیونرهای رومی به تریپولیتانیا رسیدند، شهر قرزه ایجاد و توسعه یافت. در ابتدا جمعیت آن عمدتاً بربرهای محلی بودند، اما برخی از بازرگانان رومی در اواخر دوران آگوستوس در آنجا ساکن شدند. [ ۲]
لیمز تریپولیتانوس در زمان امپراتوران هادریان و سپتیمیوس سوروس، به ویژه تحت فرماندهی Quintus Anicius Faustus در ۱۹۷–۲۰۱ بعد از میلاد گسترش یافت.
آنیسیوس فائوستوس به عنوان لگاتوس Legio III Augusta منصوب شد و چندین قلعه دفاعی از Limes Tripolitanus در Tripolitania ساخت که از جمله آنها Garbia[ ۳] و Golaia ( Bu Ngem ) [ ۴] به منظور محافظت از استان در برابر حملات قبایل چادرنشین بود. او وظیفه خود را به سرعت و با موفقیت انجام داد.
در نتیجه شهر رومی قرزه یا گریسا، که دور از ساحل و جنوب لپتیس مگنا قرار دارد، به سرعت در یک منطقه کشاورزی غنی توسعه یافت. [ ۵] گریسا پس از سال ۲۰۰ پس از میلاد، زمانی که امپراتور روم سپتیمیوس سوروس ( متولد در لپتیس مگنا ) به شیوه بهتری Limes Tripolitanus را سازماندهی کرده بود، به یک شهر پررونق تبدیل شد.
سربازان سابق - بیشتر بربرهای محلی، اما حتی تعدادی لژیونر از شبه جزیره ایتالیا - در این منطقه مستقر شدند و سرزمین خشک توسعه یافت. [ ۶] سدها و آب انبارها در وادی گریسا ( که در آن زمان مانند امروز خشک نمی شد ) برای تنظیم سیلاب های ناگهانی ساخته شد. این بناها هنوز قابل مشاهده است:[ ۷] در میان خرابه های گریسا معبدی وجود دارد که ممکن است به نیمه خدای بربر «گورزیل» تقدیم شده باشد و نام خود شهر حتی ممکن است با نام او مرتبط باشد. [ ۸]
کشاورزان غلات، انجیر، انگور، زیتون، حبوبات، بادام، خرما و شاید خربزه تولید می کردند. گریسا شامل چهل ساختمان، از جمله شش مزرعه مستحکم ( Centenaria ) بود. دو تای آنها واقعاً بزرگ بودند. شهر در قرون وسطی متروکه شد.
با دیوکلسین، آهک ها تا حدی رها شد و دفاع از منطقه توسط لیمیتانی ها، که سربازان بربر محلی بودند، انجام شد. لیمزها تا زمان بیزانس به عنوان یک محافظ مؤثر باقی ماندند ( امپراتور ژوستینیان در سال ۵۳۳ پس از میلاد، لیمز را بازسازی کرد. پس از آن گریسا اهمیت یافت و به تدریج پس از تهاجمات اعراب در اواخر قرن هفتم ناپدید شد. [ ۹]