قِرائیت
(یا: قِرائیم) فرقه عقل گرای یهودی. پس از ویرانی دوم معبد شکل گرفت. نامشان را از میقرا نام دیگر تورات گرفته اند. مؤسس آن ابوعیسی اصفهانی بود. این جنبش همزمان با جنبش های عقل گرایانه ایرانی چون معتزله و تحت تأثیر آن ها در ایران شکل گرفت. اینان در برابر اهل کلام قرار گرفتند که راب های یهودی نماینده آن بودند. مراکز رشد این جنبش دینی در میان یهودیان خراسان، جبال، فارس تستر و مناطق شرقی ایران بود. اینان فرقه جداگانه ای از دین یهود به وجود آوردند و با شعوبیه نیز همکاری داشتند. قرائی ها با پیروی غیرعقلایی از پیشوایان دینی مخالف بودند و اعتقاد داشتند تحقیق در دین باید آزادانه باشد و کتاب مقدس باید با علت یابی بررسی شود. آنان تورات شفاهی یا تلمود را قبول نداشتند. علاوه بر محیط سیاسی و اجتماعی ایران آن زمان اختلافات داخلی میان سران دو آموزشگاه سورا و پومیدیتا بر شکل گیری این فرقه تأثیر نهاد. این فرقه علیه مراکز راب های (ربانی) بغداد شورش کردند. شخصیت های این فرقه بیشتر دانشمند و آزاداندیش بودند که در رعایت دستورات تورات سختگیر بودند. هیچگاه از جامعه یهود جدا نشدند و در رنج و سختی همراهشان بودند. آنان انتظار نجات یابی ملت یهود، آبادانی بیت المقدس و تجدیدحیات ملی و دینی یهود را داشتند. طلاق، خوردن گوشت و شراب را ممنوع کردند. نماز روزانه را هفت بار مقرر کردند. به آزادی دینی معتقد بودند و ادیان مسیحیت و اسلام را الهی می دانستند و خواندن انجیل و قرآن را توصیه می کردند. فرقه های ابوعمرانی و صدوقی ها از انشعابات این فرقه به شمار می روند.
(یا: قِرائیم) فرقه عقل گرای یهودی. پس از ویرانی دوم معبد شکل گرفت. نامشان را از میقرا نام دیگر تورات گرفته اند. مؤسس آن ابوعیسی اصفهانی بود. این جنبش همزمان با جنبش های عقل گرایانه ایرانی چون معتزله و تحت تأثیر آن ها در ایران شکل گرفت. اینان در برابر اهل کلام قرار گرفتند که راب های یهودی نماینده آن بودند. مراکز رشد این جنبش دینی در میان یهودیان خراسان، جبال، فارس تستر و مناطق شرقی ایران بود. اینان فرقه جداگانه ای از دین یهود به وجود آوردند و با شعوبیه نیز همکاری داشتند. قرائی ها با پیروی غیرعقلایی از پیشوایان دینی مخالف بودند و اعتقاد داشتند تحقیق در دین باید آزادانه باشد و کتاب مقدس باید با علت یابی بررسی شود. آنان تورات شفاهی یا تلمود را قبول نداشتند. علاوه بر محیط سیاسی و اجتماعی ایران آن زمان اختلافات داخلی میان سران دو آموزشگاه سورا و پومیدیتا بر شکل گیری این فرقه تأثیر نهاد. این فرقه علیه مراکز راب های (ربانی) بغداد شورش کردند. شخصیت های این فرقه بیشتر دانشمند و آزاداندیش بودند که در رعایت دستورات تورات سختگیر بودند. هیچگاه از جامعه یهود جدا نشدند و در رنج و سختی همراهشان بودند. آنان انتظار نجات یابی ملت یهود، آبادانی بیت المقدس و تجدیدحیات ملی و دینی یهود را داشتند. طلاق، خوردن گوشت و شراب را ممنوع کردند. نماز روزانه را هفت بار مقرر کردند. به آزادی دینی معتقد بودند و ادیان مسیحیت و اسلام را الهی می دانستند و خواندن انجیل و قرآن را توصیه می کردند. فرقه های ابوعمرانی و صدوقی ها از انشعابات این فرقه به شمار می روند.
wikijoo: قراییت