قرآنیان ( اهل القرآن، قرآنیون، قرآن گرایان ) ، پیروان مکتبی اسلامی است که در آن، قرآن، به عنوان اصلی ترین کتاب یا حتی تنها کتاب در زمینه عقاید و اعمال دینی، مورد قبول است. به عبارت دیگر در این مکتب، همه احادیث ( معارض با قرآن ) ، مردود است.
... [مشاهده متن کامل]
اعتقاد برگشت به اصل کتاب دینی، در دیگر ادیان نیز وجود دارد، مثلاً در دین یهود پیروان مکتب قرائیم فقط کتاب تنخ ( تورات عبری ) را قبول دارند یا پروتستان های پیرو سولا سکریپتورا اعتقاد دارند که هرچه برای یک مسیحی واقعی برای عبادت و انجام مناسک لازم است تنها در انجیل وجود دارد.
قرآنیان معمولاً خود را تنها «مسلمان» می نامند و از انتساب خود به سنی و شیعه، اجتناب می کنند؛ هرچند گروهی از آن ها از احادیث، استفاده می کنند؛ ولی ملاک عقاید و اعمال دینی خود را با قرآن، تطبیق می دهند. برخی از آنان اظهار می کنند که در قرآن، اطاعت از احادیث به طور واضح تأکید نشده است و احادیث و روایات، حدود ۲۰۰ سال پس از پیامبر جمع آوری و نوشته شده است و دارای تناقضاتی است که به دلیل آن تناقضات نمی توان عقاید و اعمال دینی را بر آن استوار کرد. قرآنیان تفاوت های بسیاری از جمله در مورد خمس، زکات و نماز جمعه با دیگر مسلمانان دارند. برخی از قرآنیان معتقدند پیامبر در طی ۲۳ سال از حیات نبوی خود اجازه نوشتن حدیث را به هیچ کس نداد و دلیل آن را جلوگیری از تحریف قرآن عنوان کرده بود اما در اواخر عمر وی، عده ای به او گفته بودند که سخنانت را فراموش می کنیم لذا وی نیز برای چنین افرادی اجازه داد و این اجازه به شرطی بود که فقط برای خود نویسنده استفاده شود. به اعتقاد آن ها نوشتن احادیث به صورت کتاب و برای استفاده عموم و تدوین کتاب های حدیث در زمان خلفای راشدین همانند زمان پیامبر ممنوع بود. عبدالله بن عباس اولین کسی است که اقدام به پخش روایات نوشته شده خود در بین مسلمانان می کند. قابل توجه است که وقتی ابن عباس به عنوان اولین فردی که خبر فوت پیامبر را به مسلمانان می دهد عمر بن خطاب خشمگین شده فریاد می زند این سخن منافقان است. در دوره خلفای راشدین تأکید بیشتر بر خواندن قرآن و استفاده از استدلال قرآنی برای حل مشکلات بوده که عمر بن خطاب دلیل این امر را برکت و نوری عنوان می کند که در قرآن است و از استفاده از روایات پیامبر نهی می شد.
... [مشاهده متن کامل]
اعتقاد برگشت به اصل کتاب دینی، در دیگر ادیان نیز وجود دارد، مثلاً در دین یهود پیروان مکتب قرائیم فقط کتاب تنخ ( تورات عبری ) را قبول دارند یا پروتستان های پیرو سولا سکریپتورا اعتقاد دارند که هرچه برای یک مسیحی واقعی برای عبادت و انجام مناسک لازم است تنها در انجیل وجود دارد.
قرآنیان معمولاً خود را تنها «مسلمان» می نامند و از انتساب خود به سنی و شیعه، اجتناب می کنند؛ هرچند گروهی از آن ها از احادیث، استفاده می کنند؛ ولی ملاک عقاید و اعمال دینی خود را با قرآن، تطبیق می دهند. برخی از آنان اظهار می کنند که در قرآن، اطاعت از احادیث به طور واضح تأکید نشده است و احادیث و روایات، حدود ۲۰۰ سال پس از پیامبر جمع آوری و نوشته شده است و دارای تناقضاتی است که به دلیل آن تناقضات نمی توان عقاید و اعمال دینی را بر آن استوار کرد. قرآنیان تفاوت های بسیاری از جمله در مورد خمس، زکات و نماز جمعه با دیگر مسلمانان دارند. برخی از قرآنیان معتقدند پیامبر در طی ۲۳ سال از حیات نبوی خود اجازه نوشتن حدیث را به هیچ کس نداد و دلیل آن را جلوگیری از تحریف قرآن عنوان کرده بود اما در اواخر عمر وی، عده ای به او گفته بودند که سخنانت را فراموش می کنیم لذا وی نیز برای چنین افرادی اجازه داد و این اجازه به شرطی بود که فقط برای خود نویسنده استفاده شود. به اعتقاد آن ها نوشتن احادیث به صورت کتاب و برای استفاده عموم و تدوین کتاب های حدیث در زمان خلفای راشدین همانند زمان پیامبر ممنوع بود. عبدالله بن عباس اولین کسی است که اقدام به پخش روایات نوشته شده خود در بین مسلمانان می کند. قابل توجه است که وقتی ابن عباس به عنوان اولین فردی که خبر فوت پیامبر را به مسلمانان می دهد عمر بن خطاب خشمگین شده فریاد می زند این سخن منافقان است. در دوره خلفای راشدین تأکید بیشتر بر خواندن قرآن و استفاده از استدلال قرآنی برای حل مشکلات بوده که عمر بن خطاب دلیل این امر را برکت و نوری عنوان می کند که در قرآن است و از استفاده از روایات پیامبر نهی می شد.
