یکی از قبایل ترک که در اواسط قرن ششم هجری دولت عظیمی مابین مملکت خوارزمشاهیان و مساکن مغولان شرقی یعنی در ولایت کاشغر و ختن تشکیل داده و ترکان قرلق و اویغور را باجگزار خود کرده بودند . سر حد بین مملکت قراختاییان و متصرفات خوارزمشاهیان از طرف مشرق شط سیحون بود . این قبیله از آیین بودایی و کنفوسیوس پیروی میکرد و بهمین جهت مزاحم مسلمانان مجاور بود . همین قوم بود که در سال ۵۳۶ در جنگ قطوان سلطان سنجر را بتحریک اتسز خوارزمشاه شکستی عظیم داد و بر تمام ماورائالنهر مسلط شد و آن ناحیه را که از زمان سامانیان در دست اولاد ایلگ خان یا آل افراسیاب بود تحت اطاعت خود در آورد ولی آن سلسله را منقرض نکرد بلکه خراجگزار خود نمود . پس از استیلائ بر ماورائ النهر آنان همسایه ممالک خوارزمشاهیان گردیدند و اتسز خراجگزار آنان شد . سلطان محمد خوارزمشاه که پرداخت خراج را وهنی برای خود میدانست در سال ۶٠۷ ه ق . بکمک کوچلک سلسله قراختاییان را از ماورائ النهر را برانداخت . قراختاییان پادشاهان خود را بلقب [ گورخان ] میخواندند .
