قرابت

(در لغت به معنای خویشاوندی و وابستگی) در مادۀ ۱۰۳۱ قانون مدنی، قرابت به دو دستۀ نَسَبی و سَببی تقسیم شده است. در قرابت نَسَبی رابطۀ خانوادگی از طریق تولد یکی از دیگری یا دو نفر از یک منشأ به وجود می آید، و در قرابت سببی رابطۀ خویشاوندی از طریق ازدواج حاصل می شود. در حقوق اسلام قسم دیگری از قرابت به نام قرابت رضاعی نیز پذیرفته شده است که در آن رابطۀ خویشاوندی بین دو تن در اثر شیرخوردن ایجاد می شود. بدین ترتیب سبب و درجۀ خویشاوندی اقارب با یکدیگر یکسان نیست و در بعضی خون، در بعضی ازدواج و در بعضی دیگر شیردادن است. آثار قرابت عبارت اند از ۱. ممنوعیت ازدواج اَقارب: این ممنوعیت اعم از آن است که قرابت نَسَبی از نکاح صحیح حاصل شده باشد یا ناشی از زنا یا شبهه باشد. در قرابت سببی نیز فرقی بین ازدواج دائم و ازدواج موقت نیست. قرابت رضاعی هم با شروطی از حیث حرمت نکاح، در حکم قرابت نَسَبی اعلام شده است. ۲. انفاق: قانون در دو مورد نفقۀ اشخاصی را برعهدۀ دیگری گذارده است؛ یکی نفقۀ زوجۀ دائمی که برعهدۀ زوج است، و دیگری نفقۀ اقارب نَسَبی در خط عمودی اعم از صعودی یا نزولی مشروط بر این که کسی که ملزم به انفاق است از تمکّن کافی برخوردار باشد. ۳. ارث: براساس مادۀ ۸۶۱ قانون مدنی نَسَب و سبب از موجبات ارث هستند.