[ویکی اهل البیت] قراءات قرآن. پس از نزول قرآن گویش ها و لهجه های مختلف اعراب که در طبیعت هر زبانی وجود دارد در کنار عوامل دیگری همچون نبودن نقطه و اعراب و علائم وقف و سجاوندی موجب اختلافاتی در قرائت قرآن گردید. این مسئله موجب شد در دوره های بعدی اختلاف ها بیشتر گردد و در نهایت برخی از عالمان تعدادی قرائت های معلمان قرائت قرآن را انتخاب نموده سعی کنند با تعیین آنها و پرداختن به آنها جلوی اختلاف و پراکندگی بیشتر را بگیرند. از بین این گزینش ها دو دسته قراءات سبعه و عشره از همه معروفتر است. بلاخص قراءات سبعه که توسط ابن مجاهد گزینش شد.
برخی از علماء لغت قرائت را واژه ای اصیل در زبان عربی می دانند و برخی از محققان معتقدند که قرائت به معنای تلاوت و خواندن، دارای ریشه اصیل عربی نیست بلکه عرب در آغاز امر، این واژه را به معنای تلاوت نمی دانست و از زبان عبری گرفته شده؛ سپس دست به دست گشته تا به معنای تلاوت در زبان عربی معمول و متداول شده است.
ابن جزری در معنای اصطلاحی قرائات می نویسد: قرائات، عبارت از علم به کیفیت ادای کلمات قرآن و اختلاف این کیفیت می باشد؛ اختلافی که به ناقل و راوی آن منسوب است. طبق این تعریف، روایت، نقل و اسناد از اجزای معتبر در تعریف قرائات خواهد بود.
عبدالهادی فضلی تعریف واضحی از قرائات بدست می دهد: قرائت عبارت است از تلفظ قرآن کریم به همان صورت و کیفیتی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم تلفظ می کرد و یا عبارت از خواندن و تلفظ قرآن کریم به همان صورت و کیفیتی است که در حضور رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم خوانده شده و آن حضرت آن تلفظ و خواندن را تأیید کرده اند.
خواندن قرآن کریم بر اساس لفظی که نقل و روایت شده است، فرقی نمی کند که تلفظ خود آن حضرت باشد و یا تلفظ و خواندن دیگران که مورد تأیید ایشان قرار گرفته است؛ اعم از آن که یک یا چند نفر باشند.
اختلاف در قرائات بی شمار است؛ مثل اختلاف در حرکات اعراب و بنا، تقدیم و تأخیر، زیاده و نقصان مد و قصر، تخفیف و تشدثید، ترقیق و تفخیم، اخفا و اظهار، فک ادغام و...
دانشمندانی مثل ابن قتیبه، امام فخرالدین رازی، ابن جزری و دیگران در مقام استقرای قرائات - علی رغم اختلاف انواع آن - برآمدند و سعی کردند جهات یا وجوه اختلاف را نیز مشخص سازند. برخی از مدافعان کوشیده اند از این وجوه را در هفت منحصر سازند.
برخی از علماء لغت قرائت را واژه ای اصیل در زبان عربی می دانند و برخی از محققان معتقدند که قرائت به معنای تلاوت و خواندن، دارای ریشه اصیل عربی نیست بلکه عرب در آغاز امر، این واژه را به معنای تلاوت نمی دانست و از زبان عبری گرفته شده؛ سپس دست به دست گشته تا به معنای تلاوت در زبان عربی معمول و متداول شده است.
ابن جزری در معنای اصطلاحی قرائات می نویسد: قرائات، عبارت از علم به کیفیت ادای کلمات قرآن و اختلاف این کیفیت می باشد؛ اختلافی که به ناقل و راوی آن منسوب است. طبق این تعریف، روایت، نقل و اسناد از اجزای معتبر در تعریف قرائات خواهد بود.
عبدالهادی فضلی تعریف واضحی از قرائات بدست می دهد: قرائت عبارت است از تلفظ قرآن کریم به همان صورت و کیفیتی که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم تلفظ می کرد و یا عبارت از خواندن و تلفظ قرآن کریم به همان صورت و کیفیتی است که در حضور رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم خوانده شده و آن حضرت آن تلفظ و خواندن را تأیید کرده اند.
خواندن قرآن کریم بر اساس لفظی که نقل و روایت شده است، فرقی نمی کند که تلفظ خود آن حضرت باشد و یا تلفظ و خواندن دیگران که مورد تأیید ایشان قرار گرفته است؛ اعم از آن که یک یا چند نفر باشند.
اختلاف در قرائات بی شمار است؛ مثل اختلاف در حرکات اعراب و بنا، تقدیم و تأخیر، زیاده و نقصان مد و قصر، تخفیف و تشدثید، ترقیق و تفخیم، اخفا و اظهار، فک ادغام و...
دانشمندانی مثل ابن قتیبه، امام فخرالدین رازی، ابن جزری و دیگران در مقام استقرای قرائات - علی رغم اختلاف انواع آن - برآمدند و سعی کردند جهات یا وجوه اختلاف را نیز مشخص سازند. برخی از مدافعان کوشیده اند از این وجوه را در هفت منحصر سازند.
wikiahlb: قراءات_قرآن