قدیس شدن

قدیس شدن مراسمی رسمی، عمدتاً در کلیسای کاتولیک است که در آن یکی از اعضای درگذشته به مقام قدیس نایل می شود. در کلیسای اولیه مراسم امروزین وجود نداشت و شهدا توسط اسقف قدیس خوانده می شدند، تنها عمل جابجایی بقایای بدن شهید به کلیسا خود به منزلهٔ قدیس شدن می بود. از قرن دهم به تدریج مقامات کلیسا در این فرایند ورود بیشتری کردند، مثلاً در این زمان پاپ عهده دار درخواست ها شد. ژان پانزدهم اولین پاپی بود که سَن اولریخِ آوگسبورگ را قدیس اعلام کرد. در کلیسای ارتدکس شرقی قدیس شدن تنها جنبهٔ اعلامیهٔ رسمی دارد. اسقف تقاضا را بررسی کرده و کمیسیونی رأی نهایی را ابلاغ می کند. در کلیسای آنگلیکان، یک کمیسیون در سال ۱۹۵۰ منصوب شد که در سال های پس از آن مسئلهٔ قدیس شدن را برای اعضاء مورد بحث قرار دهد. [ ۱]
این فرایند در کلیسای کاتولیک از سال ۱۹۸۳ بر طبق قانونی توسط ژان پل دوم[ ۲] آسانتر گردید. در حال حاضر قدیس شدن از چهار مرحله تشکیل شده است و از طرف تشکل احراز تقدس اعطا می شود. [ ۳]
• خدمتگزار خدا — یک لقب برای شخصی متوفی است که زندگی و آثارش توسط پاپ و کلیسای کاتولیک مورد تحقیق قرار گرفته تا به عنوان قدیس انتخاب شوند. معمولاً اسقفِ محل دفن یا وفات شخص، می تواند اجازه تحقیق در مورد فضایل فرد را پس از پنج سال درخواست کند. [ ۳]
• آمرزیده — این لقب با مشخص شدن فضایل والای شخص اعطا می شود. [ ۴] [ ۵]
• متبرک ( بئاتیفیه ) — این لقب پس از اثبات کرامت اعطا شده و ورود شخص به بهشت اعلام می شود. [ ۶]
• قدیس — اگر پس از تبرک ثابت شود که کرامت دیگری از طریق شفاعت خداوند و پس از تاریخ بئاتیفیه رخ داده فرد، قدیس اعلام می شود. [ ۶]