در سیاست بین الملل، قدرت غذا به استفاده از محصولات کشاورزی به عنوان وسیله ای برای کنترل سیاسی گفته می شود که به موجب آن یک ملت یا گروهی از ملت ها به منظور دستکاری در رفتار ملت یا گروه دیگری از ملل ها کالاهایی را ارائه می دهند یا از آنها سلب می کنند. کاربرد بالقوه آن به عنوان یک سلاح پس از، استفادهٔ اوپک از نفت به عنوان یک سلاح سیاسی، به رسمیت شناخته شد. غذا تأثیر عمده ای بر اقدامات سیاسی یک ملت دارد. در پاسخ به اعمال قدرت غذا، یک ملت معمولاً به نفع شهروندان خود برای تهیه غذا عمل می کند.
... [مشاهده متن کامل]
قدرت غذا بخشی جدایی ناپذیر از وجوه سیاسی غذا است. ایده قدرت غذا، در تحریم ها، استخدام و وجوه سیاسی غذا استفاده می شود. برای اینکه ملتی بتواند از قدرت غذا به طور مؤثر استفاده کند، باید بتواند به طور مؤثری کمبود، تمرکز عرضه، پراکندگی تقاضا، و استقلال را به کار برد و نشان دهد. چهار کشور اصلی ایالات متحده، کانادا، استرالیا و نیوزلند با صادرات کافی محصولات کشاورزی، قادرند قدرت غذا را اعمال کنند. در مقیاس کوچکتر، به ویژه در برخی از کشورهای آفریقایی، قدرت غذا در جنگ های داخلی و تعارض در برابر مردم خود، به عنوان سلاح توسط مخالفان استفاده شده است.
چهار کشور در جهان وجود دارند که برای اعمال این آزمون قدرت غذا به اندازه کافی محصولات کشاورزی، صادر می کنند: ایالات متحده، کانادا، استرالیا و نیوزلند.
در صورت کمبود مجبور به اتکا به این کشورها هستیم، کشورهای واردکننده مواد غذایی در صورت عدم تأمین منابع مورد نیاز ممکن است با بحران مواد غذایی روبرو شوند. اما تا زمانی که رهبران سیاسی در کشورهای وارد کننده مواد غذایی نسبت به وابستگی خود در گمراهی باشند، کشورهای صادر کننده مواد غذایی به طور کلی مواد غذایی را نگهداری نمی کنند، زیرا تولیدکنندگان محصولات کشاورزی در این کشورها برای ادامه صادرات به دولت های خود فشار می آورند.
وجوه سیاسی غذا شامل جنبه های سیاسی تولید، کنترل، تنظیم، بازرسی و توزیع مواد غذایی است. وجوه سیاسی می تواند تحت تأثیر اختلافات اخلاقی، فرهنگی، پزشکی و زیست محیطی بر روی روش های مناسب کشاورزی، محصولات کشاورزی و خرده فروشی باشد. قدرت غذا بخشی جدایی ناپذیر از وجوه سیاسی غذا است.
ارل باتز، وزیر کشاورزی ایالات متحده، در سال ۱۹۷۴ اظهار داشت: «غذا اسلحه است». استفاده یاوپک از نفت به عنوان سلاح سیاسی این امکان را برای آمریکا بوجود آورد تا برای دستیابی به اهداف ایالت متحده از مواد غذایی به عنوان ابزاری در برابر سایر کشورها استفاده کند. استفاده های جایگزین از قدرت غذا نیز وجود دارد. مثلاً یک وارد کننده می تواند از ادامه واردات محصولات غذایی خودداری کند مگر اینکه امتیازات سیاسی برایش حاصل شود. همچنین اگر یک صادر کننده از صادر کردن محصولات خود امتناع کند همین تأثیر را می گذارد. نمونه ای از این امر می تواند کاهش سهمیه قند کوبا توسط آمریکایی ها باشد. به عبارت ساده تر، تمرکز تقاضا ( یکی از واردکنندگان خریدار غالب است ) و پراکندگی عرضه ( چندین صادر کننده برای فروش محصول مشابه ) یک وارد کننده می تواند سعی کند از این مبادله سیاسی به نفع خود استفاده کند. این امر به ویژه مؤثر است اگر صادر کننده چیز کمی برای صادرات ( استقلال کم عمل ) داشته باشد.
... [مشاهده متن کامل]
قدرت غذا بخشی جدایی ناپذیر از وجوه سیاسی غذا است. ایده قدرت غذا، در تحریم ها، استخدام و وجوه سیاسی غذا استفاده می شود. برای اینکه ملتی بتواند از قدرت غذا به طور مؤثر استفاده کند، باید بتواند به طور مؤثری کمبود، تمرکز عرضه، پراکندگی تقاضا، و استقلال را به کار برد و نشان دهد. چهار کشور اصلی ایالات متحده، کانادا، استرالیا و نیوزلند با صادرات کافی محصولات کشاورزی، قادرند قدرت غذا را اعمال کنند. در مقیاس کوچکتر، به ویژه در برخی از کشورهای آفریقایی، قدرت غذا در جنگ های داخلی و تعارض در برابر مردم خود، به عنوان سلاح توسط مخالفان استفاده شده است.
چهار کشور در جهان وجود دارند که برای اعمال این آزمون قدرت غذا به اندازه کافی محصولات کشاورزی، صادر می کنند: ایالات متحده، کانادا، استرالیا و نیوزلند.
در صورت کمبود مجبور به اتکا به این کشورها هستیم، کشورهای واردکننده مواد غذایی در صورت عدم تأمین منابع مورد نیاز ممکن است با بحران مواد غذایی روبرو شوند. اما تا زمانی که رهبران سیاسی در کشورهای وارد کننده مواد غذایی نسبت به وابستگی خود در گمراهی باشند، کشورهای صادر کننده مواد غذایی به طور کلی مواد غذایی را نگهداری نمی کنند، زیرا تولیدکنندگان محصولات کشاورزی در این کشورها برای ادامه صادرات به دولت های خود فشار می آورند.
وجوه سیاسی غذا شامل جنبه های سیاسی تولید، کنترل، تنظیم، بازرسی و توزیع مواد غذایی است. وجوه سیاسی می تواند تحت تأثیر اختلافات اخلاقی، فرهنگی، پزشکی و زیست محیطی بر روی روش های مناسب کشاورزی، محصولات کشاورزی و خرده فروشی باشد. قدرت غذا بخشی جدایی ناپذیر از وجوه سیاسی غذا است.
ارل باتز، وزیر کشاورزی ایالات متحده، در سال ۱۹۷۴ اظهار داشت: «غذا اسلحه است». استفاده یاوپک از نفت به عنوان سلاح سیاسی این امکان را برای آمریکا بوجود آورد تا برای دستیابی به اهداف ایالت متحده از مواد غذایی به عنوان ابزاری در برابر سایر کشورها استفاده کند. استفاده های جایگزین از قدرت غذا نیز وجود دارد. مثلاً یک وارد کننده می تواند از ادامه واردات محصولات غذایی خودداری کند مگر اینکه امتیازات سیاسی برایش حاصل شود. همچنین اگر یک صادر کننده از صادر کردن محصولات خود امتناع کند همین تأثیر را می گذارد. نمونه ای از این امر می تواند کاهش سهمیه قند کوبا توسط آمریکایی ها باشد. به عبارت ساده تر، تمرکز تقاضا ( یکی از واردکنندگان خریدار غالب است ) و پراکندگی عرضه ( چندین صادر کننده برای فروش محصول مشابه ) یک وارد کننده می تواند سعی کند از این مبادله سیاسی به نفع خود استفاده کند. این امر به ویژه مؤثر است اگر صادر کننده چیز کمی برای صادرات ( استقلال کم عمل ) داشته باشد.
