قحطی بزرگ ایرلند که به قحطی سیب زمینی نیز معروف است در بین سال های ۱۸۴۵ تا ۱۸۵۲ میلادی در کشور ایرلند رخ داد و در آن حدود یک میلیون نفر از مردم بر اثر گرسنگی و بیماری جان باختند و بیش از یک میلیون نفر نیز به کشورهای بریتانیا، استرالیا، کانادا و به ویژه به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کردند. تعداد زیادی از این مهاجران نیز در طول سفر و در کشتی هایی که آنان را حمل می کرد از بین رفتند.
جمعیت ایرلند هنوز حدود ۲ میلیون نفر کمتر از جمعیت این کشور پیش از این رویداد است. [ ۱]
در سده هجدهم میلادی و با ورود گیاهان جدید از قاره آمریکا به اروپا، دو محصول کشاورزی یعنی ذرت و سیب زمینی در آن قاره موفقیت بزرگی را به دست آوردند، به گونه ای که باعث رشد جمعیت و جلوگیری از گرسنگی در اروپا شدند. ذرت و سیب زمینی به دست آمده از مقدار معینی زمین، چندین برابر غلات آن روز اروپا ( گندم و جو ) که برای تولید نان استفاده می شد کالری تولید می کرد. به نظر می رسد دریانوردان اسپانیایی نخستین بار سیب زمینی را به ایرلند وارد کرده باشند. ایرلند نخستین سرزمین اروپایی بود که به خوبی از سیب زمینی استفاده کرد. در قرن هیجدهم بسیاری از ایرلندی ها برای غذای روزانه خود به سیب زمینی وابسته بودند. در سال ۱۸۰۰ میلادی ( ابتدای قرن نوزدهم ) سیب زمینی خوراک اصلی کارگران و کشاورزان سراسر اروپای شمالی و حتی انگلستان بود. یک نفر انگلیسی که در سال ۱۷۸۰ میلادی از ایرلند بازدید کرده چنین نوشته است:[ ۲]
تصورش را بکن، کاسه سیب زمینی مرد ایرلندی روی زمین قرار گرفته، تمام خانواده دور آن چمپاتمه زده اند و مقدار باور نکردنی را می بلعند. خوک به راحتی همسر مرد، سهم خودش را برمی گیرد. مرغ و خروس ها، بوقلمون ها، غازها، سگ، گربه، و شاید گاو همه از همان کاسه می خورند. . . .
در سال ۱۸۴۵ میلادی بیشتر محصول سیب زمینی ایرلند سیاه و خراب شد. هیچ کس نمی دانست که چرا چنین شده است. کشاورزان سیب زمینی هایی را که به نظر می رسید سالم هستند برای سال بعد کاشتند. محصول سال ۱۸۴۶ به طرز فاجعه باری از دست رفت. قیمت مواد غذایی افزایش یافت. خانواده های تهیدست چیزی برای خوردن نداشتند و قادر به خرید دیگر خوراکی ها نیز نبودند. گرسنگی افراد را در برابر بیماری ها ناتوان ساخت. بر اثر گرسنگی و بیماری های حاصل از آن حدود یک میلیون نفر جان باختند. قحطی در دهه ۱۸۵۰ فروکش کرد زیرا روستاهای ایرلند خالی از مردم شده بود. آفت سیب زمینی یک نوع قارچ بود. در سال ۱۸۸۲ کشف شد که سولفور مس می تواند این بیماری گیاهی را متوقف کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجمعیت ایرلند هنوز حدود ۲ میلیون نفر کمتر از جمعیت این کشور پیش از این رویداد است. [ ۱]
در سده هجدهم میلادی و با ورود گیاهان جدید از قاره آمریکا به اروپا، دو محصول کشاورزی یعنی ذرت و سیب زمینی در آن قاره موفقیت بزرگی را به دست آوردند، به گونه ای که باعث رشد جمعیت و جلوگیری از گرسنگی در اروپا شدند. ذرت و سیب زمینی به دست آمده از مقدار معینی زمین، چندین برابر غلات آن روز اروپا ( گندم و جو ) که برای تولید نان استفاده می شد کالری تولید می کرد. به نظر می رسد دریانوردان اسپانیایی نخستین بار سیب زمینی را به ایرلند وارد کرده باشند. ایرلند نخستین سرزمین اروپایی بود که به خوبی از سیب زمینی استفاده کرد. در قرن هیجدهم بسیاری از ایرلندی ها برای غذای روزانه خود به سیب زمینی وابسته بودند. در سال ۱۸۰۰ میلادی ( ابتدای قرن نوزدهم ) سیب زمینی خوراک اصلی کارگران و کشاورزان سراسر اروپای شمالی و حتی انگلستان بود. یک نفر انگلیسی که در سال ۱۷۸۰ میلادی از ایرلند بازدید کرده چنین نوشته است:[ ۲]
تصورش را بکن، کاسه سیب زمینی مرد ایرلندی روی زمین قرار گرفته، تمام خانواده دور آن چمپاتمه زده اند و مقدار باور نکردنی را می بلعند. خوک به راحتی همسر مرد، سهم خودش را برمی گیرد. مرغ و خروس ها، بوقلمون ها، غازها، سگ، گربه، و شاید گاو همه از همان کاسه می خورند. . . .
در سال ۱۸۴۵ میلادی بیشتر محصول سیب زمینی ایرلند سیاه و خراب شد. هیچ کس نمی دانست که چرا چنین شده است. کشاورزان سیب زمینی هایی را که به نظر می رسید سالم هستند برای سال بعد کاشتند. محصول سال ۱۸۴۶ به طرز فاجعه باری از دست رفت. قیمت مواد غذایی افزایش یافت. خانواده های تهیدست چیزی برای خوردن نداشتند و قادر به خرید دیگر خوراکی ها نیز نبودند. گرسنگی افراد را در برابر بیماری ها ناتوان ساخت. بر اثر گرسنگی و بیماری های حاصل از آن حدود یک میلیون نفر جان باختند. قحطی در دهه ۱۸۵۰ فروکش کرد زیرا روستاهای ایرلند خالی از مردم شده بود. آفت سیب زمینی یک نوع قارچ بود. در سال ۱۸۸۲ کشف شد که سولفور مس می تواند این بیماری گیاهی را متوقف کند.
wiki: قحطی بزرگ ایرلند