قبیله بشارین

[ویکی فقه] بِشارین، قبیله ای صحرانشین از قبایل بِجَه بود.
اعضای این قبیله اینک در دو منطقه سکنی دارند: ۱) عَتْبای یا دامنه های غربی تپه های کرانه دریای سرخ که تقریباً بین ۲۳ و ۱۹ درجه عرضِ شمالی قرار گرفته؛ ۲) کرانه های عَطْبَرا و سرزمینهای اطراف آن که تقریباً بین ۱۷ و ۱۶ درجه شمالی واقع است.
این قبیله خود به دو عشیره بزرگ تقسیم می شود: ۱) امّعلی در شمال شرقی عتبای؛ ۲) امّناجی در جنوبِ غربیِ عتبای و در کرانه عطبرا.

رابطه میان عرب های کواهله
تبارنامه های قبیله ای نشان می دهد که میان ایشان و عربهای «اولاد کاهِل» ( کواهله ) که در قرن هشتم در حوالی عَیذاب می زیستند، پیوند خویشی وجود دارد.

فرجام دوگروه قبیله
سرزمین اصلی قبیله بشارین در همین ناحیه، در حوالی جبل اَلْبَه بوده است. ایشان ظاهراً در قرن نهم در سراسر منطقه عتبای پراکنده شدند و اعراب بَلَوْ را ، که احتمالاً همان قبیله حَدارِب مذکور در کتب نویسندگان مسلمان باشند، از آن جا راندند. انتشار بعدی ایشان در سرزمینهای ثروتمندتر عطبرا احتمالاً، در سالهای ۱۱۷۴ـ۱۱۸۴، در عهد حَمَد عِمران، با قوه قهریه صورت گرفت. پس از پیروزی محمد علی پاشا در سودان ، بشارینِ عطبرا زیر سلطه مصریان قرار گرفتند، در حالی که بشارینِ عتبای مستقل ماندند. انتشار افراد اُمَّرار در ناحیه اَریاب در اوایل قرن سیزدهم به جدایی این دو گروه از یکدیگر کمک کرد. هیچیک از دو عشیره در قیام مهدیه نقش عمده ای نداشته اند، هر چند که عثمان دِقنَه (جانشین مهدی در ۱۳۰۲) در بشارینِ عطبرا بی نفوذ نبود. در زمان حکومت مشترک ( مصر و سودان) بر ناحیه با هر یک از آن دو قوم به گونه ای دیگر رفتار می شد، تا آن که در ۱۳۰۷ ش برای تمام قبیله رئیس (ناظر) واحدی تعیین شد. تاریخ اخیر بشارین حادثه مهمی در بر ندارد.

منبع
...