قباپوش

لغت نامه دهخدا

قباپوش. [ ق َ ] ( نف مرکب ) پوشنده قبا :
غلام قامت آن لعبت قباپوشم
که از محبت رویش هزار جامه قباست.

سعدی ( بدایع ).

من ماه ندیده ام کله دار
من سرو ندیده ام قباپوش.

سعدی.

نگاری چابکی شنگی کله دار
ظریفی مهوشی ترکی قباپوش.

حافظ.

( صفت ) پوشنده قبا .

کسی که قبا بر تن کند، پوشندۀ قبا.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید