قَبّانی، نزار (دمشق ۱۹۲۳ـ۱۹۹۸)
قَبّانی، نزار
شاعر سوری. در ۱۹۴۵ فارغ التحصیل دانشگاه دمشق در حقوق شد و همان سال به استخدام وزارت خارجۀ سوریه درآمد. در مصر، ترکیه و انگلستان، لبنان، اسپانیا و چین در مقام دیپلمات خدمت کرد. در ۱۹۶۶ استعفا داد و در بیروت اقامت گزید و در همین شهر به روزنامه نگاری ادبی روی آورد و سپس بنگاه انتشاراتی خود را تأسیس کرد. جنگ داخلی لبنان او را به ترک این دیار و زندگی در سوئیس ناگزیر ساخت. شعر قبانی که از عشق و زن سخن می گوید، با تخیل نیرومند و زبان فاخر او در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ برایش شهرتی زودهنگام به بار آورد. در مجموعه های مهم شعری قصیده ها (۱۹۵۶)، محبوبۀ من (۱۹۶۱)، نقاشی با واژه ها (۱۹۶۶) و کتاب عشق (۱۹۷۰)، با ظرافت و آگاهی بیشتر، عشق بین مرد و زن را بازمی نماید و گاه از زبان زن بر بی احساسی مرد می شورد. سروده های دورۀ پختگی او، یعنی شعرهای خارج از قانون (۱۹۷۲) و تاریخ زنان را چنین می نگارم (۱۹۸۶) نیز از حدت عاطفی و غنای تصویر سرشار است. برخی از اشعار آغازین قبانی، درون مایۀ سیاسی و اجتماعی داشت، اما شکست اعراب از اسرائیل در ۱۹۶۷ وی را به سُرایش یک سلسله شعر آزاد در هجو رژیم ها و تسلیم طلبی ملت های عرب واداشت که بهترین نمونۀ آن «حاشیه هایی بر دفتر خواری» است. ویرانی و کشتار جنگ داخلی لبنان شعر قبانی را خشم آگین کرد و جمهوری جنونستان: لبنان پیشین (۱۹۸۷) از این دست است. انتفاضۀ فلسطین بار دیگر او را به سرودن شعر سیاسی برانگیخت. در شعرهای جدیدترش بیدادگری رژیم های عربی را نکوهش می کند و بر نقض حقوق بشر به دست آن ها می تازد و قصاید مغضوب ها (۱۹۶۸) و سیرت ذاتی دژخیم عربی (۱۹۸۷) در این مایه است. امروز قبانی بی تردید پرطرفدارترین شاعر مدرن عرب است.
قَبّانی، نزار
شاعر سوری. در ۱۹۴۵ فارغ التحصیل دانشگاه دمشق در حقوق شد و همان سال به استخدام وزارت خارجۀ سوریه درآمد. در مصر، ترکیه و انگلستان، لبنان، اسپانیا و چین در مقام دیپلمات خدمت کرد. در ۱۹۶۶ استعفا داد و در بیروت اقامت گزید و در همین شهر به روزنامه نگاری ادبی روی آورد و سپس بنگاه انتشاراتی خود را تأسیس کرد. جنگ داخلی لبنان او را به ترک این دیار و زندگی در سوئیس ناگزیر ساخت. شعر قبانی که از عشق و زن سخن می گوید، با تخیل نیرومند و زبان فاخر او در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ برایش شهرتی زودهنگام به بار آورد. در مجموعه های مهم شعری قصیده ها (۱۹۵۶)، محبوبۀ من (۱۹۶۱)، نقاشی با واژه ها (۱۹۶۶) و کتاب عشق (۱۹۷۰)، با ظرافت و آگاهی بیشتر، عشق بین مرد و زن را بازمی نماید و گاه از زبان زن بر بی احساسی مرد می شورد. سروده های دورۀ پختگی او، یعنی شعرهای خارج از قانون (۱۹۷۲) و تاریخ زنان را چنین می نگارم (۱۹۸۶) نیز از حدت عاطفی و غنای تصویر سرشار است. برخی از اشعار آغازین قبانی، درون مایۀ سیاسی و اجتماعی داشت، اما شکست اعراب از اسرائیل در ۱۹۶۷ وی را به سُرایش یک سلسله شعر آزاد در هجو رژیم ها و تسلیم طلبی ملت های عرب واداشت که بهترین نمونۀ آن «حاشیه هایی بر دفتر خواری» است. ویرانی و کشتار جنگ داخلی لبنان شعر قبانی را خشم آگین کرد و جمهوری جنونستان: لبنان پیشین (۱۹۸۷) از این دست است. انتفاضۀ فلسطین بار دیگر او را به سرودن شعر سیاسی برانگیخت. در شعرهای جدیدترش بیدادگری رژیم های عربی را نکوهش می کند و بر نقض حقوق بشر به دست آن ها می تازد و قصاید مغضوب ها (۱۹۶۸) و سیرت ذاتی دژخیم عربی (۱۹۸۷) در این مایه است. امروز قبانی بی تردید پرطرفدارترین شاعر مدرن عرب است.
wikijoo: قبانی،_نزار_(دمشق_۱۹۲۳ـ۱۹۹۸)