قباع
لغت نامه دهخدا
قباع. [ ق َب ْ با ] ( ع ص ) خوک بددل. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
قباع.[ ق ُ ] ( ع اِ ) آئینه فراخ. || خارپشت. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || پیمانه ای است بزرگ. ( منتهی الارب ). || ( ص ) مرد گول.
قباع. [ ق ُ ] ( اِخ ) لقب حارث بن عبداﷲ والی بصره است. ( منتهی الارب ). و او را به این کلمه لقب دادند زیرا که وی این پیمانه را برای سنجش مردم آن سامان مقرر داشت و یا هنگامی که در بصره حکومت داشت مردم مکیال خود را برای او بردند، و او گفت مکیال آنان این قباع است و از این رو به این لقب خوانده شد. ( از منتهی الارب ).
قباع. [ ق ُ ] ( اِخ ) لقب ابن ضبه جاهلی بدان جهت که گول ترین اهل زمان خود بوده. ( منتهی الارب ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید