قبا

[ویکی شیعه] قَبا از لباس های روحانیان شیعه. این لباس روی پیراهن و شلوار پوشیده می شود و روی آن عبا انداخته می شود. قبا تا پیش از تغییر اجباری لباس در دوران پهلوی، لباس عمومی مردم ایران بوده است.
همچنین تا پیش از تغییر اجباری لباس در دوره پهلوی، قبا لباس عمومی مردم ایران بود و زن و مرد، قبا می پوشیده اند.
قبا تن پوشی بلند است که از گُرده تا روی پا را می پوشاند. یک طرف آن نیز روی طرف دیگر در جلو می افتد و با یک تکمه بند دار در زیر و یک تکمه مخفی در رو بسته می شود. آستین های بلندی دارد که از زیر بغل مقداری، باز می شود تا هوا به داخل لباس رفت و آمد داشته باشد.

[ویکی اهل البیت] قبا قریه ای است در عوالی مدینه، واقع در جنوب این شهر.
مسجد قبا که بر بنیاد تقوا و پرهیزگاری تأسیس گردید، در همین محل قرار دارد. قبا وصل به مدینه است و از محله های آن به شمار می آید.
به گفته نووی: وجه مشهور و فصیح این کلمه به صورت مدّ است و مذکر و منصرف می باشد؛ خلیل آن را با الف مقصور دانسته است.

[ویکی فقه] قبا (ابهام زدایی). واژه قبا ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد و یا اشاره به مکان های ذیل باشد: • قریه قبا، قبا یا قباء نام چاهی در یکی از روستاهای جنوب یثرب، آخرین منزلگاه پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) در هجرت به مدینه• مسجد قبا، اولین مسجد بنا شده در اسلام در منطقه قریه قبا توسط پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم)
...

قبا (مسیحیت). قبا، خرقه، روپوش ( به انگلیسی: Cassock ) یا سوتان ( soutane ) یک کت لباس روحانی مسیحی است که توسط روحانیان و مردان مذهبی کلیساهای ارتدوکس مشرقی، کلیسای ارتدکس شرقی و کلیسای کاتولیک، علاوه بر برخی از روحانیون در فرقه های پروتستانی خاص مانند آنگلیکن ها و لوتری ها استفاده می شود. «لباس تا قوزک پا» به معنای واقعی کلمه لاتین مربوط، vestis talaris است. این مربوط به عادتی است که به طور سنتی توسط راهبه ها، راهبان و برادران روحانی استفاده می شود.
قبا از نظر تاریخی از تونیک دوران باستان کلاسیک که در روم باستان در زیر توگا و کیتونی که در یونان باستان زیر هیماتیون می پوشیدند، نشأت می گیرد. در مراسم مذهبی، به طور سنتی زیر لباس هایی مانند بلندقبا پوشیده می شد.

قَبا
بالاپوشی که از سوی پیش (جلو) باز است و دو طرف پیش را با دکمه به هم وصل می کنند و گاه نیز جلو بسته است. قبای دورۀ ساسانیان، که گاه آن را روی ردا و گاه روی پیراهن می پوشیدند، جلو باز و بلند تا ساق پا بود؛ آستین هایی تنگ و یقه ای به شکل هفت داشت که در ناحیۀ سینه با دکمه یا روبانی محکم بسته می شد. قبای خلفای عباسی بلند، سیاه رنگ، چسبان بود و آستین هایی تنگ داشت، البته قبای ایرانی، که تا زیر زانوان بود، نیز می پوشیدند. آستین قباها در دورۀ معتصم، هشتمین خلیفه، به رسم ایرانیان تنگ تر شد، اما در دورۀ مستعین، دوازدهمین خلیفه، گشاد شد و دکمۀ آستین ها نیز برافتاد. آستین ها چندان گشاد بود که از آن ها به عنوان جیب استفاده می شد و در آن ها پول، کاغذ، کتاب و لوازم مورد نیاز را می گذاشتند. این آستین در دورۀ طاهریان گاه به۱.۵ متر می رسید و معمولاً آن ها را در مچ دست برمی گرداندند و داخل آن تعدادی جیب تعبیه شده بود و درازی آستین ها نشان از بزرگی شخص داشت. قبای سامانیان تا زانو بود، از یقه تا کمر دکمه می خورد، گاه بدون دکمه و باز بود تا پیراهن زرین نمایان شود و معمولاً از کرباس زندنیچ بخارا تهیه می شد، گاه مطرز (← طراز) به نام پادشاهان بود و گاه بازوبند داشت. قبای مردم عادی این دوره آستین کوتاه بود که آن را روی کرته، بدنه یا پیراهنی آستین دار می پوشیدند. قبای زنان دوره های طاهریان، صفاریان و سامانیان معروف به اردیۀ طبری بود. در دورۀ آل بویه قبای آستین کوتاه را روی قبای آستین بلند می پوشیدند. قبای دیگر آنان از کمر به بالا بسته و به پایین، به خاطر سهولت در حرکت و سوارکاری، باز بود. یک لبۀ قبای شاهان غزنوی، سلجوقی و خوارزمی روی لبۀ دیگر قرار می گرفت و با دکمه ای در پهلو بسته می شد، سَردستِ آستین ها زایدۀ سه گوشه ای به نام سنبوسه داشت و از حریر سرخ مُعْلَم و مُوَرِّد بود. قبا در دورۀ مغول در زیر بازوی راست با کمربند یا شال محکم بسته می شد. معمولاً بازوها و سرشانه ها تزیین داشتند و آن را روی لباده یا پیراهن های آستین بلند می پوشیدند. قبای زنان دورۀ ایلخانان بلند تا مچ پا بود و یقه ای برگردان داشت. برخی از قباهای دورۀ صفویه از بالا تنگ و چسبیده به بدن و از کمر به پایین گشاد بود. گاه قبا در پهلوی چپ با چندین بند بسته می شد و گاه از بالا تا پایین دکمه می خورد. دامن قبای زنان این دوره از داخل پنبه دوزی می شد. در زمان شاه عباس دوم صفوی قباهای دامن دار رایج شد.