قایق نشینان (boat people)
مهاجران غیرقانونی از راه دریا، به ویژه آن دسته از ویتنامی هایی که ویتنام جنوبی را پس از آن که در ۱۹۷۵ به اشغال ویتنام شمالی درآمد، به سوی هنگ کنگ، ترک کردند. در ۱۹۷۹، فقط در یک سال، نزدیک به ۶۹هزار قایق نشین به هنگ کنگ وارد شدند. در ۱۹۸۸، تصمیم گرفته شد که همۀ قایق نشینان را، جز در صورتی که ثابت کنند موقعیت پناهندگی دارند، مهاجر غیرقانونی بشناسند. مقام های چینی، پیش از به دست گرفتن امور هنگ کنگ در ۱۹۹۷، از همۀ ویتنامی ها خواستند که این سرزمین را ترک کنند. در پایان ۱۹۹۷، هنوز بسیاری از ویتنامی ها در هنگ کنگ به سر می بردند. در ژانویۀ ۱۹۹۸، شورای اجرایی هنگ کنگ به سیاست اعطای سرپناه به قایق نشینان پایان داد. در ژانویۀ ۱۹۹۶، برنامه ای برای تسریع بازگشت حدود ۳۸هزار قایق نشین موجود در جنوب شرقی آسیا اعلام شد که سازمان ملل نیز از آن حمایت کرد. در مه سال ۲۰۰۰، هنگ کنگ در پی تصمیمی که در فوریۀ همان سال برای اعطای اجازۀ اقامت به ویتنامی های هنگ کنگ گرفته شده بود، آخرین اردوگاه های در نظر گرفته شده برای قایق نشینان را تعطیل کرد. در فاصلۀ ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۲ حدود ۵۰۰هزار تن از مردم جنوب شرقی آسیا به دیگر کشورها پناهنده شدند که میزان مرگ و میرشان ۱۰ تا ۱۵درصد بود. از زمان به اجرا درآمدن سیاست گزینش (پرسش دربارۀ دلایل ترک ویتنام) در ۱۹۸۸، فقط به دَه درصد از ویتنامی هایی که به هنگ کنگ رسیدند پناهندگی داده شد و بقیه مهاجر اقتصادی شناخته شدند. در ۱۹۹۰، تعداد همۀ قایق نشینان در جنوب شرقی آسیا حدود ۹۰هزار تن بود که در مقایسه با ۱۹۸۸ افزایشی ۳۰هزار نفری را نشان می داد. اصطلاح قایق نشین دربارۀ پناهندگان کوبایی و اهل هائیتی نیز به کار می رود که خود را با قایق به فلوریدا در ایالات متحده رساندند. در پی برقراری دوبارۀ حکومت مردم سالار در هائیتی در سپتامبر ۱۹۹۴، تعداد قایق نشینان اهل هائیتی کاهش یافت.
مهاجران غیرقانونی از راه دریا، به ویژه آن دسته از ویتنامی هایی که ویتنام جنوبی را پس از آن که در ۱۹۷۵ به اشغال ویتنام شمالی درآمد، به سوی هنگ کنگ، ترک کردند. در ۱۹۷۹، فقط در یک سال، نزدیک به ۶۹هزار قایق نشین به هنگ کنگ وارد شدند. در ۱۹۸۸، تصمیم گرفته شد که همۀ قایق نشینان را، جز در صورتی که ثابت کنند موقعیت پناهندگی دارند، مهاجر غیرقانونی بشناسند. مقام های چینی، پیش از به دست گرفتن امور هنگ کنگ در ۱۹۹۷، از همۀ ویتنامی ها خواستند که این سرزمین را ترک کنند. در پایان ۱۹۹۷، هنوز بسیاری از ویتنامی ها در هنگ کنگ به سر می بردند. در ژانویۀ ۱۹۹۸، شورای اجرایی هنگ کنگ به سیاست اعطای سرپناه به قایق نشینان پایان داد. در ژانویۀ ۱۹۹۶، برنامه ای برای تسریع بازگشت حدود ۳۸هزار قایق نشین موجود در جنوب شرقی آسیا اعلام شد که سازمان ملل نیز از آن حمایت کرد. در مه سال ۲۰۰۰، هنگ کنگ در پی تصمیمی که در فوریۀ همان سال برای اعطای اجازۀ اقامت به ویتنامی های هنگ کنگ گرفته شده بود، آخرین اردوگاه های در نظر گرفته شده برای قایق نشینان را تعطیل کرد. در فاصلۀ ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۲ حدود ۵۰۰هزار تن از مردم جنوب شرقی آسیا به دیگر کشورها پناهنده شدند که میزان مرگ و میرشان ۱۰ تا ۱۵درصد بود. از زمان به اجرا درآمدن سیاست گزینش (پرسش دربارۀ دلایل ترک ویتنام) در ۱۹۸۸، فقط به دَه درصد از ویتنامی هایی که به هنگ کنگ رسیدند پناهندگی داده شد و بقیه مهاجر اقتصادی شناخته شدند. در ۱۹۹۰، تعداد همۀ قایق نشینان در جنوب شرقی آسیا حدود ۹۰هزار تن بود که در مقایسه با ۱۹۸۸ افزایشی ۳۰هزار نفری را نشان می داد. اصطلاح قایق نشین دربارۀ پناهندگان کوبایی و اهل هائیتی نیز به کار می رود که خود را با قایق به فلوریدا در ایالات متحده رساندند. در پی برقراری دوبارۀ حکومت مردم سالار در هائیتی در سپتامبر ۱۹۹۴، تعداد قایق نشینان اهل هائیتی کاهش یافت.
wikijoo: قایق_نشینان