پروژه مُسکیت ۲۰۵ که بیشتر با نام اوسا ( نام گذاری ناتو ) شناخته می شود، کلاسی از قایق های موشک انداز است که در اواخر دهه ۱۹۵۰ برای استفاده در نیروی دریایی شوروی توسعه یافتند. این قایق ها تا سال ۱۹۶۲ به عنوان یک قایق اژدرافکن بزرگ طبقه بندی می شدند. کلاس اوسا احتمالاً پرشمارترین کلاس قایق های موشک انداز است که تا به حال ساخته شده است. بیش از ۴۰۰ دستگاه اوسا بین سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۳ هم برای نیروی دریایی شوروی و هم برای صادرات به کشورهای متحد شوروی ساخته شده است. "Osa" در زبان روسی به معنای "زنبور" است و یک نام رسمی نیست.
... [مشاهده متن کامل]
با وجود این که قایق های موشک انداز قدیمی از کلاس کومار، قایق های ارزان و کارآمد بودند و توانسته بودند که یک کشتی جنگی را با موشک های هدایت شوندهٔ خود، غرق کنند ( ناوچه ایلات نیروی دریایی اسرائیل ) ، استقامت، و پایداری آن ها در بهترین حالت، متوسط بود و جعبه موشک ها نیز آسیب پذیر بود. از دیگر نقاط ضعف آن ها بدنه چوبی، رادار فاقد واحد کنترل آتش و تسلیحات دفاعی به ویژه در عملیات ضدهوایی، ضعیف و ناکافی بود.
تسلیحات تهاجمی کومارها نیز تنها یک جفت موشک پی - ۱۵ ترمیت ( ناتو: SS - N - 2 "استایکس" ) بود و ظرفیت کافی برای نگهداری پی - ۱۵های سری مدرن تر اِم، با برد بلندتر وجود نداشت. سنسورها همچنین به اندازه کافی برای استفاده از حداکثر برد موشک ها در کلاس کومار، کارآمد نبودند و خدمه ۱۷ نفری آن به تعداد کافی نبودند که همه سیستم ها را به طور کارآمد به کار گیرند. برای رفع همهٔ این کاستی ها، احساس می شد که قایق های بزرگ تری برای نصب تجهیزات لازم و فراهم کردن فضای بیشتر برای تعداد خدمهٔ بیشتر، مورد نیاز است.
قایق های پروژه ۲۰۵ یا کلاس اوسا، حدود ۴ برابر بزرگ تر از قایق های پیشین پروژه ۱۸۳آر ( نام گذاری ناتو: کلاس کومار ) ، بوده و دارای تقریباً دو برابر خدمه هستند.
بدنه از فولاد، با روبنای کم و پهن ساخته شده از آلیاژهای سبک تر AMG، بود. لبه های عرشه، گِرد و صاف بود تا در صورت وقوع جنگ هسته ای، پاکسازی آلودگی های رادیواکتیو آسان تر شود. بدنه کاملاً عریض بود، اما این قایق ها همچنان می توانستند به سرعت های بالایی دست یابند زیرا دارای سه موتور دیزلی شعاعی Zvezda M503 بودند که مجموعاً توانی در حدود ۱۲۰۰۰ اسب بخار ( ۱۵۰۰۰ اسب بخار در پروژه ۲۰۵یو به بعد ) داشتند. این موتورهای قدرتمند، حداکثر سرعت حدود ۴۰ گره را همراه با استقامت و قابلیت اطمینان مناسبی فراهم می کردند.
... [مشاهده متن کامل]
با وجود این که قایق های موشک انداز قدیمی از کلاس کومار، قایق های ارزان و کارآمد بودند و توانسته بودند که یک کشتی جنگی را با موشک های هدایت شوندهٔ خود، غرق کنند ( ناوچه ایلات نیروی دریایی اسرائیل ) ، استقامت، و پایداری آن ها در بهترین حالت، متوسط بود و جعبه موشک ها نیز آسیب پذیر بود. از دیگر نقاط ضعف آن ها بدنه چوبی، رادار فاقد واحد کنترل آتش و تسلیحات دفاعی به ویژه در عملیات ضدهوایی، ضعیف و ناکافی بود.
تسلیحات تهاجمی کومارها نیز تنها یک جفت موشک پی - ۱۵ ترمیت ( ناتو: SS - N - 2 "استایکس" ) بود و ظرفیت کافی برای نگهداری پی - ۱۵های سری مدرن تر اِم، با برد بلندتر وجود نداشت. سنسورها همچنین به اندازه کافی برای استفاده از حداکثر برد موشک ها در کلاس کومار، کارآمد نبودند و خدمه ۱۷ نفری آن به تعداد کافی نبودند که همه سیستم ها را به طور کارآمد به کار گیرند. برای رفع همهٔ این کاستی ها، احساس می شد که قایق های بزرگ تری برای نصب تجهیزات لازم و فراهم کردن فضای بیشتر برای تعداد خدمهٔ بیشتر، مورد نیاز است.
قایق های پروژه ۲۰۵ یا کلاس اوسا، حدود ۴ برابر بزرگ تر از قایق های پیشین پروژه ۱۸۳آر ( نام گذاری ناتو: کلاس کومار ) ، بوده و دارای تقریباً دو برابر خدمه هستند.
بدنه از فولاد، با روبنای کم و پهن ساخته شده از آلیاژهای سبک تر AMG، بود. لبه های عرشه، گِرد و صاف بود تا در صورت وقوع جنگ هسته ای، پاکسازی آلودگی های رادیواکتیو آسان تر شود. بدنه کاملاً عریض بود، اما این قایق ها همچنان می توانستند به سرعت های بالایی دست یابند زیرا دارای سه موتور دیزلی شعاعی Zvezda M503 بودند که مجموعاً توانی در حدود ۱۲۰۰۰ اسب بخار ( ۱۵۰۰۰ اسب بخار در پروژه ۲۰۵یو به بعد ) داشتند. این موتورهای قدرتمند، حداکثر سرعت حدود ۴۰ گره را همراه با استقامت و قابلیت اطمینان مناسبی فراهم می کردند.
