قایق روباز

«قایق روباز» داستان کوتاهی از نویسندهٔ آمریکایی استیون کرین ( ۱۸۷۱–۱۹۰۰ ) است. این کتاب، نخستین بار در سال ۱۸۹۷ منتشر شد و بر اساس تجربهٔ کرین از نجات یافتن از یک کشتی غرق شده در سواحل فلوریداست پیش از سالی که او به کوبا سفر می کرد تا خبرنگار روزنامه شود. کرین هنگامی که کشتی اش، SS Commodore، پس از برخورد به یک تپهٔ ماسه ای غرق شد، برای مدت ۳۰ ساعت در دریا گیر افتاد. او و سه مرد دیگر مجبور شدند با یک قایق کوچک راهی ساحل شوند. یکی از این افراد، روغنکاری به نام بیلی هیگینز، پس از واژگون شدن قایق غرق شد. گزارش شخصی کرین از غرق شدن کشتی و زنده ماندن این مردان با عنوان «داستان شخصی استیون کرین»، نخستین بار چند روز پس از نجات وی به چاپ رسید.
و به دنبال آن کرین گزارش خود را به شکل داستانی درآورد و داستان کوتاه برگرفته از این ماجرا با نام «قایق روباز» در مجلهٔ Scribner به چاپ رسید. داستان از دیدگاه یک خبرنگار ناشناس روایت می شود که با تجربیات نویسنده پس از غرق شدن کشتی به عنوان نویسنده شباهت زیادی دارد. نسخه ای با عنوان «قایق روباز و دیگر داستانهای ماجراجویانه» در سال ۱۸۹۸ در ایالات متحده به چاپ رسید و نسخه ای هم با نام «قایق روباز و دیگر داستانها» به طور همزمان در انگلیس منتشر شد. این داستان به دلیل نوآوری توسط منتقدان معاصر تحسین شده است و به عنوان یک داستان نمونه از سبک ناتورالیسم ادبی قلمداد می شود و در میان آثار کرین، بیش از همه مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. این داستان به دلیل تصویرسازی، کنایه، نمادگرایی و کاوش در موضوعاتی مانند بقا، همبستگی و تعارض میان انسان و طبیعت، مورد توجه است. اچ. جی. ولز «قایق روباز» را «فراتر از هر پرسشی، گل سرسبد آثار کرین می داند». [ ۱]