قاچاق انسان در کره شمالی ( انگلیسی: Human trafficking in North Korea ) برای کار اجباری یا روسپیگری اجباری در چندین کشور صورت می گیرد.
سرانجام قاچاق زنان کره ای و دختران در چین اکثراً ازدواج اجباری یا فحشا است. زنان و دختران کره شمالی، اغلب با کمک یک واسطه، به دنبال غذا، کار، آزادی و چشم انداز زندگی بهتر به چین می روند. شبکه های قاچاق کره ای، چینی و کره شمالی ( معمولاً مردان ) در امتداد مرز چین و کرهٔ شمالی فعالیت می کنند، مرزبانان چینی و کره شمالی برای استخدام زنان برای ازدواج یا فحشا در چین با هم همکاری می کنند.
زنان کره شمالی اغلب در میان بسیاری از دلالان که در قاچاق مواد مخدر دست دارند، دست بدست می شوند. در برخی موارد، دوستان، همسایگان و آشنایان روستایی آن ها را به قاچاقچیان تحویل می دهند. برخی از زنان آسیب پذیر کره شمالی که خودشان راه می افتند که به چین بروند به دام می افتند، و به مصرف کننده مواد مخدر تبدیل می شوند یا بمحض رسیدن توسط قاچاقچیان ربوده می شوند. به برخی از زنان پیشنهاد شغل داده می شود، اما بعد از آن از طریق ازدواجهای اجباری با مردان چینی، که اغلب کره ای تبار هستند، به روسپیگری اجباری در فاحشه خانه ها یا در صنعت جنسی در اینترنت بکار گرفته می شوند. در دهه ۱۹۹۰، قیمت ها برای زنان سنین مختلف در حدود ۳۰۰۰ دلار برای هر کودک یا زن بود. [ ۱] در سال ۲۰۱۴، قیمتها شدیداً تنزل پیدا کرد و به ۲۰۰ دلار برای هر نفر رسید. [ ۲]
در کره شمالی، کار اجباری بخشی از یک نظام جا افتاده مبتنی بر سرکوب سیاسی است. مردم کره شمالی کارهایی را که انجام می دهند، خود انتخاب نکرده اند و آزادی و اختیار تغییر شغل را ندارند، این دولت است که تصمیم می گیرد که هر شهروندی چه شغلی داشته باشد. از ماه آوریل تا ماه سپتامبر سال ۲۰۰۹، دولت یک مبارزه ۱۵۰ روزه برای تقویت اقتصاد را آغاز کرد، و این برنامه نیاز به افزایش ساعت کار داشت و اجرای برنامه های تحمیلی توسط دولت با کار در راه سازی و ساختمان سازی شروع شد. کشور بلافاصله پس از ابتکار «نبرد ۱۵۰ روزه» یک کمپین «بسیج نیروی کار» دومین «نبرد ۱۰۰ روزه» را آغاز کرد. دولت کره شمالی، کشور را به اردوگاه های زندانیان و کار اجباری تبدیل کرده است. حدود ۱۵۰۰۰۰ نفر تا دویست هزار نفر در اردوگاه های بازداشت شدگان در مناطق دور افتاده کشور نگهداری می شوند. بسیاری از این زندانیان هنوز به جرم جنایی محکوم نشده اند. در اردوگاه های زندان، همه زندانیان از جمله کودکان در معرض کار اجباری، از جمله قطع درختان، کار در معادن و کشاورزی برای ساعت های طولانی تحت شرایط سخت قرار دارند. گزارشها حاکی از آن است که زندانیان سیاسی با شرایط سخت، از جمله مواد غذایی کم، مراقبت های ناقص بهداشتی و مجازات های وحشیانه مواجه هستند. بسیاری از آن ها انتظار زنده ماندن را ندارند. بسیاری از زندانیان به دلیل شرایط سخت کار، غذای ناکافی، کتک خوردن، کمبود مراقبت های پزشکی و شرایط غیربهداشتی بیمار یا کشته می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسرانجام قاچاق زنان کره ای و دختران در چین اکثراً ازدواج اجباری یا فحشا است. زنان و دختران کره شمالی، اغلب با کمک یک واسطه، به دنبال غذا، کار، آزادی و چشم انداز زندگی بهتر به چین می روند. شبکه های قاچاق کره ای، چینی و کره شمالی ( معمولاً مردان ) در امتداد مرز چین و کرهٔ شمالی فعالیت می کنند، مرزبانان چینی و کره شمالی برای استخدام زنان برای ازدواج یا فحشا در چین با هم همکاری می کنند.
زنان کره شمالی اغلب در میان بسیاری از دلالان که در قاچاق مواد مخدر دست دارند، دست بدست می شوند. در برخی موارد، دوستان، همسایگان و آشنایان روستایی آن ها را به قاچاقچیان تحویل می دهند. برخی از زنان آسیب پذیر کره شمالی که خودشان راه می افتند که به چین بروند به دام می افتند، و به مصرف کننده مواد مخدر تبدیل می شوند یا بمحض رسیدن توسط قاچاقچیان ربوده می شوند. به برخی از زنان پیشنهاد شغل داده می شود، اما بعد از آن از طریق ازدواجهای اجباری با مردان چینی، که اغلب کره ای تبار هستند، به روسپیگری اجباری در فاحشه خانه ها یا در صنعت جنسی در اینترنت بکار گرفته می شوند. در دهه ۱۹۹۰، قیمت ها برای زنان سنین مختلف در حدود ۳۰۰۰ دلار برای هر کودک یا زن بود. [ ۱] در سال ۲۰۱۴، قیمتها شدیداً تنزل پیدا کرد و به ۲۰۰ دلار برای هر نفر رسید. [ ۲]
در کره شمالی، کار اجباری بخشی از یک نظام جا افتاده مبتنی بر سرکوب سیاسی است. مردم کره شمالی کارهایی را که انجام می دهند، خود انتخاب نکرده اند و آزادی و اختیار تغییر شغل را ندارند، این دولت است که تصمیم می گیرد که هر شهروندی چه شغلی داشته باشد. از ماه آوریل تا ماه سپتامبر سال ۲۰۰۹، دولت یک مبارزه ۱۵۰ روزه برای تقویت اقتصاد را آغاز کرد، و این برنامه نیاز به افزایش ساعت کار داشت و اجرای برنامه های تحمیلی توسط دولت با کار در راه سازی و ساختمان سازی شروع شد. کشور بلافاصله پس از ابتکار «نبرد ۱۵۰ روزه» یک کمپین «بسیج نیروی کار» دومین «نبرد ۱۰۰ روزه» را آغاز کرد. دولت کره شمالی، کشور را به اردوگاه های زندانیان و کار اجباری تبدیل کرده است. حدود ۱۵۰۰۰۰ نفر تا دویست هزار نفر در اردوگاه های بازداشت شدگان در مناطق دور افتاده کشور نگهداری می شوند. بسیاری از این زندانیان هنوز به جرم جنایی محکوم نشده اند. در اردوگاه های زندان، همه زندانیان از جمله کودکان در معرض کار اجباری، از جمله قطع درختان، کار در معادن و کشاورزی برای ساعت های طولانی تحت شرایط سخت قرار دارند. گزارشها حاکی از آن است که زندانیان سیاسی با شرایط سخت، از جمله مواد غذایی کم، مراقبت های ناقص بهداشتی و مجازات های وحشیانه مواجه هستند. بسیاری از آن ها انتظار زنده ماندن را ندارند. بسیاری از زندانیان به دلیل شرایط سخت کار، غذای ناکافی، کتک خوردن، کمبود مراقبت های پزشکی و شرایط غیربهداشتی بیمار یا کشته می شوند.
wiki: قاچاق انسان در کره شمالی