قاچاق انسان در کره جنوبی

قاچاق انسان در کره جنوبی ( انگلیسی: Human trafficking in South Korea ) به عنوان منبعی برای قاچاق زنان و دختران داخل کشور و آمریکا ( از طریق کانادا و مکزیک ) ، ژاپن، هنگ کنگ، گوام، نیوزیلند، کانادا، و اروپای غربی به منظور استثمار جنسی تجاری است.
زنان کشورهای روسیه، ازبکستان، قزاقستان، مغولستان، جمهوری خلق چین ( P. R. C. ) ، کره شمالی، فیلیپین، تایلند، کامبوج، و دیگر کشورهای جنوب شرقی آسیا برای کار در کره جنوبی استخدام می شوند و تعداد قابل توجهی از این زنان برای استثمار جنسی و بردگی داخلی به دام قاچاقچیان می افتند.
چالش فزاینده برای جمهوری کره ( ROK ) این است که تعدادی از زنان از کشورهای کمتر توسعه نیافته آسیایی برای ازدواج با مردان کره ای از طریق دلالان ازدواج بین المللی استخدام می شوند. بعد از مدتی تعداد قابل توجهی از این زنان متوجه می شوند که در مورد شرایط زندگی، وضعیت مالی و انتظارات از طریق شوهران کره ای شان گمراه شده اند. برخی از زنان پس از رسیدن به کره جنوبی در معرض شرایط استثمار جنسی، اسارت و بندگی قرار می گیرند.
برخی از کارفرمایان در کره جنوبی از صدور گذرنامه کارگران خارجی جلوگیری می کنند، اقدامی که که می تواند به عنوان وسیله ای برای وادار کردن آن ها به کار اجباری مورد سوء استفاده گیرد.
مردان نوجوان کره جنوبی هم چنان منبع مهمی برای توریسم جنسی کودکان در جنوب شرقی آسیا و جزایر اقیانوس آرام هستند. [ ۱]
دولت کره کاملاً از حداقل استانداردها برای حذف قاچاق تبعیت می کند. در طی سال گذشته، دولت به تلاش های اجرایی علیه قاچاق جنسی ادامه داد و سیستم کاریابی و اشتغال ( EPS ) با پنج کشور دیگر امضا کرد و کمپین های ضد قاچاق متعددی را به اجرا درآورد.
آژانس پلیس ملی کره با نهاده ای انتظامی خارجی هم کاری دارد تا بر شبکه های قاچاق انسان که به خاطر سوء استفاده جنسی شناخته شده اند، برخورد کنند. با این حال، این تلاش های ستودنی با توجه حجم بالای قاچاق و با تحقیقات، پیگرد قانونی و سطح محکومیت قاچاقچیان و میزان بالای نیروی کار خارجی که در کره جنوبی وجود دارد، هم خوانی ندارد. تلاش ها برای کاهش تقاضا برای توریسم جنسی کودکان، با توجه به مقیاس این مشکل، با تلاش های نیروی انتظامی برای تحقیق دربارهٔ اتباع کره ای که از کودکان خارجی که مورد سوء استفاده جنسی قرار دارند، افزایش یافته است.