قاچاق انسان در اندونزی ( انگلیسی: Human trafficking in Indonesia ) به عنوان یک کشور منبع، ترانزیت و کشور مقصد برای زنان، کودکان و مردان قاچاق شده به منظور استثمار جنسی تجاری و کار اجباری می باشد.
بزرگترین تهدید قاچاق برای مردان و زنان اندونزی این است که با شرایط کار اجباری و اسارت بدهی ( تعهد شخص به انجام کار یا خدمات به عنوان ضمانت برای بازپرداخت بدهی ) در کشورهای توسعه یافته آسیا و خاورمیانه مواجه می شوند. دولت سفر زنان اندونزیایی را به ژاپن و کره جنوبی تحت عنوان “هنرمندان فرهنگی “متوقف کرد زیرا که این اقدام باعث قربانی شدن آن ها برای استثمار جنسی تجاری می شد. با این حال، در سال ۲۰۰۷، قاچاقچیان به طور فزاینده ای از اسناد جعلی، از جمله پاسپورت استفاده می کردند تا ویزای توریستی را برای زنان و دختران، را بدست آورند، که پس از آن مجبور به فحشا در ژاپن شده بودند و از طریق استفاده غیرقانونی از بدهی های استخدام مبلغ ۲۰٬۰۰۰ دلار به ازای هر نفر سود می بردند. قاچاق دختران جوان به تایوان به عنوان عروس، عمدتاً از کالیمانتان غربی، همچنان ادامه دارد. قاچاقچیان از مدارک ازدواج ساختگی و سایر اسناد جعلی برای کسب ویزا استفاده می کنند و سپس زنان و دختران را مجبور به فحشا می کنند. زنان از جمهوری خلق چین، تایلند و اروپای شرقی به منظور بهره کشی جنسی تجاری بطور قاچاق به اندونزی وارد می شوند، گرچه تعداد اینگونه افراد در مقایسه با تعداد اندونزیایی که برای این منظور به خارج قاچاق می شوند، ناچیز است. شمار قابل توجهی از مردان و زنان اندونزی هر ساله به خارج از کشور مهاجرت می کنند. این مهاجرین برای کار در بخش ساختمان، کشاورزی، تولید و خدمات خانگی در کشورهای مالزی، عربستان سعودی، عراق، سنگاپور، تایوان، هنگ کنگ، امارات متحده عربی، اردن، کویت، قطر، سوریه، فرانسه، بلژیک، آلمان و هلند، تحت شرایط کار اجباری یا اسارت بدهی ( تعهد شخص به انجام کار یا خدمات به عنوان ضمانت برای بازپرداخت بدهی ) قرار می گیرند. [ ۱]
مالزی و عربستان سعودی، مقصد اصلی کارگران مهاجر قانونی و غیرقانونی اندونزیایی هستند که برای خدمت خانگی، استثمار جنسی تجاری و کار اجباری به این دو کشور قاچاق می شوند. برخی از آژانسهای استخدام نیروی کار، که به نام PJTKI شناخته می شوند، شبیه شبکه های قاچاق عمل می کنند و کارگران زن و مرد را با شرایط اسارت بدهی، کار اجباری و سایر شرایط مشابه به قاچاق می کشانند. بعضی از کارگران، اغلب زنان، که قصد مهاجرت دارند، تا کاری در خارجه برای خود پیدا کنند از طریق آژانسهای استخدام های PJTKI مجاز یا غیرمجاز اقدام می کنند، که دست آخر در دام شبکه قاچاق یا شبیه قاچاق قرار می گیرند. این استخدام کنندگان، از کارگران هزینه های بالائی تا مبلغ ۳۰۰۰ دلار مطالبه می کنند، که با قوانین اندونزی همخوانی ندارد، و اکثراً از کارگران می خواهند که بدهی های خود را بپردازند و در مواردی ناخواسته کارگران را به شرایط اسارت بدهی ( تعهد شخص به انجام کار یا خدمات به عنوان ضمانت برای بازپرداخت بدهی ) گرفتار می کنند. آژانسهای کاریابی و استخدام PJTKI گاهی مدارک برخی از کارگران را توقیف کرده و آن ها را در مراکز خاصی، گاهی اوقات برای چندین ماه نگه می دارند. برخی از این مؤسسات PJTKI همچنین از تهدید به خشونت برای کنترل کارگران درخواست کننده مهاجرت استفاده می کنند. آژانس های استخدام در فرم درخواست گذرنامه و اسناد کارگران مهاجر، به طور منظم تاریخ تولد، از جمله در مورد کودکان را جعل می کنند. قاچاق افراد در داخل کشور یک مشکل مهم دیگر در اندونزی است، زنان و کودکان در داخل کشور به صورت قاچاق جابجا می شوند و در کار خدمات خانگی، استثمار جنسی تجاری، کشاورزی روستایی، کار درمعدن، ماهیگیری و صنایع کلبه سازی مورد سوء استفاده قرار می گیرند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبزرگترین تهدید قاچاق برای مردان و زنان اندونزی این است که با شرایط کار اجباری و اسارت بدهی ( تعهد شخص به انجام کار یا خدمات به عنوان ضمانت برای بازپرداخت بدهی ) در کشورهای توسعه یافته آسیا و خاورمیانه مواجه می شوند. دولت سفر زنان اندونزیایی را به ژاپن و کره جنوبی تحت عنوان “هنرمندان فرهنگی “متوقف کرد زیرا که این اقدام باعث قربانی شدن آن ها برای استثمار جنسی تجاری می شد. با این حال، در سال ۲۰۰۷، قاچاقچیان به طور فزاینده ای از اسناد جعلی، از جمله پاسپورت استفاده می کردند تا ویزای توریستی را برای زنان و دختران، را بدست آورند، که پس از آن مجبور به فحشا در ژاپن شده بودند و از طریق استفاده غیرقانونی از بدهی های استخدام مبلغ ۲۰٬۰۰۰ دلار به ازای هر نفر سود می بردند. قاچاق دختران جوان به تایوان به عنوان عروس، عمدتاً از کالیمانتان غربی، همچنان ادامه دارد. قاچاقچیان از مدارک ازدواج ساختگی و سایر اسناد جعلی برای کسب ویزا استفاده می کنند و سپس زنان و دختران را مجبور به فحشا می کنند. زنان از جمهوری خلق چین، تایلند و اروپای شرقی به منظور بهره کشی جنسی تجاری بطور قاچاق به اندونزی وارد می شوند، گرچه تعداد اینگونه افراد در مقایسه با تعداد اندونزیایی که برای این منظور به خارج قاچاق می شوند، ناچیز است. شمار قابل توجهی از مردان و زنان اندونزی هر ساله به خارج از کشور مهاجرت می کنند. این مهاجرین برای کار در بخش ساختمان، کشاورزی، تولید و خدمات خانگی در کشورهای مالزی، عربستان سعودی، عراق، سنگاپور، تایوان، هنگ کنگ، امارات متحده عربی، اردن، کویت، قطر، سوریه، فرانسه، بلژیک، آلمان و هلند، تحت شرایط کار اجباری یا اسارت بدهی ( تعهد شخص به انجام کار یا خدمات به عنوان ضمانت برای بازپرداخت بدهی ) قرار می گیرند. [ ۱]
مالزی و عربستان سعودی، مقصد اصلی کارگران مهاجر قانونی و غیرقانونی اندونزیایی هستند که برای خدمت خانگی، استثمار جنسی تجاری و کار اجباری به این دو کشور قاچاق می شوند. برخی از آژانسهای استخدام نیروی کار، که به نام PJTKI شناخته می شوند، شبیه شبکه های قاچاق عمل می کنند و کارگران زن و مرد را با شرایط اسارت بدهی، کار اجباری و سایر شرایط مشابه به قاچاق می کشانند. بعضی از کارگران، اغلب زنان، که قصد مهاجرت دارند، تا کاری در خارجه برای خود پیدا کنند از طریق آژانسهای استخدام های PJTKI مجاز یا غیرمجاز اقدام می کنند، که دست آخر در دام شبکه قاچاق یا شبیه قاچاق قرار می گیرند. این استخدام کنندگان، از کارگران هزینه های بالائی تا مبلغ ۳۰۰۰ دلار مطالبه می کنند، که با قوانین اندونزی همخوانی ندارد، و اکثراً از کارگران می خواهند که بدهی های خود را بپردازند و در مواردی ناخواسته کارگران را به شرایط اسارت بدهی ( تعهد شخص به انجام کار یا خدمات به عنوان ضمانت برای بازپرداخت بدهی ) گرفتار می کنند. آژانسهای کاریابی و استخدام PJTKI گاهی مدارک برخی از کارگران را توقیف کرده و آن ها را در مراکز خاصی، گاهی اوقات برای چندین ماه نگه می دارند. برخی از این مؤسسات PJTKI همچنین از تهدید به خشونت برای کنترل کارگران درخواست کننده مهاجرت استفاده می کنند. آژانس های استخدام در فرم درخواست گذرنامه و اسناد کارگران مهاجر، به طور منظم تاریخ تولد، از جمله در مورد کودکان را جعل می کنند. قاچاق افراد در داخل کشور یک مشکل مهم دیگر در اندونزی است، زنان و کودکان در داخل کشور به صورت قاچاق جابجا می شوند و در کار خدمات خانگی، استثمار جنسی تجاری، کشاورزی روستایی، کار درمعدن، ماهیگیری و صنایع کلبه سازی مورد سوء استفاده قرار می گیرند.
wiki: قاچاق انسان در اندونزی