قانون کیفیت هوا

قوانین کیفیت هوا انتشار آلاینده های هوا در جو را کنترل می کنند. زیرمجموعه ای ویژه از قوانین کیفیت هوا نیز مربوط به تنظیم کیفیت هوای درون ساختمان ها است. قوانین مربوط به کیفیت هوا اغلب به طور خاص برای محافظت از سلامت انسان با محدود کردن یا از بین بردن غلظت آلاینده های موجود در هوا طراحی شده است. ابتکارات دیگری هم برای رسیدگی به مشکلات زیست محیطی گسترده تر، مانند محدودیت در مواد شیمیایی که روی لایه ازون تأثیر می گذارند، و کنترل بر برنامه های تجاری انتشار گازهای گلخانه ای برای رفع باران های اسیدی یا تغییرات آب و هوایی طراحی شده است. تلاش های نظارتی این قانون شامل شناسایی و طبقه بندی آلاینده های هوا، تعیین محدودیت برای میزان مقدار حداکثر انتشار و الکترونیکی کردن فناوری های کاهش دهنده آلاینده ها می شود.
قانون کیفیت هوا باید مواد و انرژی هایی را که به عنوان " آلودگی " واجد شرایط کنترل بیشتری هستند، شناسایی کند. در حالی که برچسب ها و اسامی خاص از حوزه قضایی به حوزه قضایی دیگر متفاوت است، در مورد آنچه آلودگی هوا را تشکیل می دهد اجماع گسترده ای در میان بسیاری از دولت ها وجود دارد. به عنوان مثال، قانون هوای پاک ایالات متحده[ ۱] [ ۲] ازون، ذرات معلق، مونوکسیدکربن، اکسیدهای نیتروژن ( NO x ) ، دی اکسید گوگرد ( SO 2 ) و سرب ( Pb ) را به عنوان "معیارهای" آلاینده هایی که نیاز به مقررات در سراسر کشور دارند، شناسایی کرده. [ ۳] EPA ( آژانس حفاظت از محیط زیست ) همچنین بیش از ۱۸۰ ترکیباتی که به عنوان آلاینده های «خطرناک» طبقه بندی شده اند و نیاز به کنترل دقیق دارند را شناسایی کرده است. [ ۴] سایر ترکیبات هم وجود دارند که به دلیل تأثیر سوءشان بر محیط ( به عنوان مثال کلروفلوئوروکربن به عنوان عوامل تخریب ازون ) و سلامت انسان ( به عنوان مثال آزبست در هوای محیط بسته ) به عنوان آلاینده های هوا شناخته شده اند. [ ۵] برداشت وسیع تری از آلودگی هوا ممکن است شامل صدا، نور و تابش هم باشد. ایالات متحده اخیراً در مورد این که آیا دی اکسیدکربن ( CO 2 ) و سایر گازهای گلخانه ای باید به عنوان آلاینده های هوا طبقه بندی شوند، اختلاف نظر داشته است. [ ۶]
قوانین بین المللی شامل توافق نامه های مربوط به کیفیت هوایی است که میان کشورها دربارهٔ مسائلی همچون انتشار گازهای گلخانه ای به توافق رسیده: