قانون ولکر

قانون ولکر، ( به انگلیسی: Volcker Rule ) به محدودیت های معاملاتی و مجموعه قوانینی که از طرف دولت ها و نهادهای نظارتی آنها، بر روی مؤسسات مالی و بانکی، اعمال می گردد، گفته می شود. این قانون به موسسات مالی تأکید می کند که فعالیت بال های مختلف نهاد از جمله تأمین سرمایه، سرمایه گذاری و بخش اعتباری و تسهیلاتی آن جدا از یکدیگر باشند. همچنین بانک ها اجازه ندارند، تا نقش مشاور مالی و در عین حال اعتبار دهنده به مشتری را، ایفا کنند.
هدف قانون ولکر از اعمال این قوانین جلوگیری از به وجود آمدن تضاد در منافع ما بین مؤسسه مالی و مشتری آن ها است. این قانون بنام پل ولکر؛ رئیس هیئت مدیره پیشین فدرال رزرو، نام گذاری شده است. بنظر پال ولکر فعالیت های عرف در صنعت بانکداری باید در محدوده جذب سپرده، اعطای تسهیلات عادی و اعطای تسهیلات مسکن باقی مانده و بانک نباید با پول سپرده گذاران و مشتریان خود، وارد سفته بازی و بازارهای معاملاتی ریسکی شود، چرا که در آن صورت، ریسک واقعی توسط سپرده گذار تقبل می شود و نه بانک. [ ۱]
در پی بحران مالی ۲۰۱۲–۲۰۰۷ در ایالات متحده که از یک طرف متاثر از فعالیت های با ریسک بالا موسسات مالی، با پول سپرده گذاران و از طرف دیگر عدم نظارت کافی نهادهای نظارتی بر روی فعالیت ها و ابزارهای پیچیده مالی بود، نیاز به اعمال این نوع از قوانین را روشن تر کرد. [ ۲] [ ۳]