قانون ستیزی یک فلسفهٔ آنارشیستی است که ابتدا در اوایل قرن بیستم به مثابه یکی از پیامدهای آنارشیسم فردگرا در فرانسه، ایتالیا، بلژیک و سوئیس شکل گرفت. [ ۱] [ ۲] قانون ستیزان آشکارا شیوهٔ زندگی بزهکاری را برای خود برگزیدند.
قانون ستیزی نخستین بار در میان نسلی از اروپاییان رواج یافت که از ناآرامی دههٔ ۱۸۹۰ الهام گرفته بودند. در طول این ناآرامی، راواشول، امیل هنری، آگوست وایلان و کاسریو به اسم آنارشیسم و در قالب آنچه تبلیغات به وسیلهٔ عمل شناخته می شود، مرتکب جنایات جسورانه ای شدند.
تحت تأثیر نظریهٔ خودپرستی نظریه پرداز ماکس اشتیرنر، [ ۳] قانون ستیزان در فرانسه از آنارشیست هایی مانند کلمان دووال وماریوس ژاکوب که با نظریهٔ احیای فردی la reprise individualle ( اقدام عملی در احقاق حقوق فردی با دزدی از ثروتمندان ) دزدی را توجیه می کردند، جدا شدند. در عوض قانون ستیزان استدلال می کردند که اقدامات آن ها به مبنای اخلاقی نیاز ندارد. اعمال غیرقانونی نه به نام آرمانی برتر بلکه در جستجوی امیال شخصی انجام می گرفت. «در پاریس این فضای اجتماعی حول هفته نامهٔ لانارشی و کازریه پاپیولار ( جلسات گروهی منظم که هر هفته در چندین مکان مختلف در پایتخت و اطراف آن برگزار می شد ) که هر دوی آن ها توسط آلبرت لیبرتاد و همکارانش تأسیس شده بود، قرار داشت. »[ ۴]
پس از آنکه‍کروپوتکین همراه با دیگران در پی تردیدهای اولیهٔ خود تصمیم گرفتند به اتحادیه های کارگری بپیوندند، [ ۵] "کمونیست های آنارشیست ضد سندیکایی باقی ماندند که در فرانسه حول نشریهٔ فرانسوی متعلق به سباستین فور با نام لو لیبرتار تشکیل گروه دادند. از سال ۱۹۰۵ به بعد همتایان روسی این کمونیست های آنارشیست ضد سندیکا به طرفداران پر و پا قرص تروریست اقتصادی و مصادره های غیرقانونی تبدیل شدند. " قانون ستیزی به منزلهٔ یک رویه پدیدار گشت و در درون آن اعمال بمب گذاران آنارشیست و مجریان ترور اشخاص ( "تبلیغات به وسیلهٔ عمل" ) و سارقان آنارشیست ( "باز تصاحب فردی" ) ناامیدی و وازنش شخصی آن ها نسبت به جامعه ای تحمل ناپذیر را به نمایش می گذاشت. به علاوه، هدف این اعمال آشکارا الگو قرار گرفتن برای دعوت به شورش بود. [ ۶] اما به عبارتی کمتر قابل توجه «در آن زمان این اصطلاح برای نشان دادن تمامی رویه های ممنوع شده توسط قانون نظیر زورگیری، سرقت، قاچاق، جعل پول و غیره که در حل و فصل مشکلات اقتصادی کمونیست ها مفید بود، به کار می رفت. »[ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفقانون ستیزی نخستین بار در میان نسلی از اروپاییان رواج یافت که از ناآرامی دههٔ ۱۸۹۰ الهام گرفته بودند. در طول این ناآرامی، راواشول، امیل هنری، آگوست وایلان و کاسریو به اسم آنارشیسم و در قالب آنچه تبلیغات به وسیلهٔ عمل شناخته می شود، مرتکب جنایات جسورانه ای شدند.
تحت تأثیر نظریهٔ خودپرستی نظریه پرداز ماکس اشتیرنر، [ ۳] قانون ستیزان در فرانسه از آنارشیست هایی مانند کلمان دووال وماریوس ژاکوب که با نظریهٔ احیای فردی la reprise individualle ( اقدام عملی در احقاق حقوق فردی با دزدی از ثروتمندان ) دزدی را توجیه می کردند، جدا شدند. در عوض قانون ستیزان استدلال می کردند که اقدامات آن ها به مبنای اخلاقی نیاز ندارد. اعمال غیرقانونی نه به نام آرمانی برتر بلکه در جستجوی امیال شخصی انجام می گرفت. «در پاریس این فضای اجتماعی حول هفته نامهٔ لانارشی و کازریه پاپیولار ( جلسات گروهی منظم که هر هفته در چندین مکان مختلف در پایتخت و اطراف آن برگزار می شد ) که هر دوی آن ها توسط آلبرت لیبرتاد و همکارانش تأسیس شده بود، قرار داشت. »[ ۴]
پس از آنکه‍کروپوتکین همراه با دیگران در پی تردیدهای اولیهٔ خود تصمیم گرفتند به اتحادیه های کارگری بپیوندند، [ ۵] "کمونیست های آنارشیست ضد سندیکایی باقی ماندند که در فرانسه حول نشریهٔ فرانسوی متعلق به سباستین فور با نام لو لیبرتار تشکیل گروه دادند. از سال ۱۹۰۵ به بعد همتایان روسی این کمونیست های آنارشیست ضد سندیکا به طرفداران پر و پا قرص تروریست اقتصادی و مصادره های غیرقانونی تبدیل شدند. " قانون ستیزی به منزلهٔ یک رویه پدیدار گشت و در درون آن اعمال بمب گذاران آنارشیست و مجریان ترور اشخاص ( "تبلیغات به وسیلهٔ عمل" ) و سارقان آنارشیست ( "باز تصاحب فردی" ) ناامیدی و وازنش شخصی آن ها نسبت به جامعه ای تحمل ناپذیر را به نمایش می گذاشت. به علاوه، هدف این اعمال آشکارا الگو قرار گرفتن برای دعوت به شورش بود. [ ۶] اما به عبارتی کمتر قابل توجه «در آن زمان این اصطلاح برای نشان دادن تمامی رویه های ممنوع شده توسط قانون نظیر زورگیری، سرقت، قاچاق، جعل پول و غیره که در حل و فصل مشکلات اقتصادی کمونیست ها مفید بود، به کار می رفت. »[ ۷]
wiki: قانون ستیزی