قانون تابعیت سنگاپور

قانون تابعیت سنگاپور ( انگلیسی: Singaporean nationality law ) شرایطی را که طبق آن یک فرد دارای تابعیت سنگاپور است، مشخص می کند. قانون اصلی تعیین کننده الزامات تابعیت، قانون اساسی سنگاپور است که در تاریخ ۹ اوت ۱۹۶۵ اجرایی گردید.
افرادی که هنگام تولد یکی از والدین او سنگاپوری باشد، بدون در نظر گرفتن محل تولد، طبق روال معمول به صورت خودکار در بدو تولد شهروند سنگاپور محسوب می گردد. متولد شدن در سنگاپور، به تنهایی نمی تواند باعث شود تا کودک واجد دریافت شهروندی شود. اتباع خارجی بعد از طی کردن کامل شرط اقامت ( به طور معمول ۱۰ سال ) و چشم پوشی از تابعیت قبلی، ممکن است شهروند سنگاپور شوند. به طور کلی، داشتن تابعیت همزمان دو کشور امکان پذیر نیست و در صورتی که شهروند سنگاپور تابعیت کشور دیگری را کسب کند، راه های زیادی برای باطل کردن امتیاز شهروند سنگاپوری آنها وجود دارد.
سال ۱۸۱۹، [ ۱] سنگاپور مدرن پایه ریزی شد و مدتی بعد، در سال ۱۸۲۶ به همراه پنانگ و ملاکا در مجموعه ای به نام شهرک های تنگه قرار گرفتند. بعد از اینکه در سال ۱۸۵۸، آنها تحت حاکمیت تاج وتخت قرار گرفتند، همانگونه که در موقعیت های دیگر امپراتوری بریتانیا برقرار بود قانون تابعیت بریتانیا هم بر شهرک های تنگه اعمال گردید. [ ۲]