قانون اساسی مشروطه در ۸ دی ۱۲۸۵ خورشیدی ( ۱۴ ذیقعده ۱۳۲۴ قمری ) به امضای مظفرالدین شاه رسید و تا سال ۱۳۵۷ که حکومت مشروطه در ایران از میان رفت، قانون اساسی ایران بود. این قانون ۵۱ ماده داشت که بیشتر به طرز کار مجلس شورای ملی و مجلس سنا مربوط می شد، به همین دلیل در آغاز به �نظامنامه� نیز مشهور بود.
