قانون اساسی ازبکستان

قانون اساسی ازبکستان عالی ترین متن حقوقی در کشور ازبکستان است. [ ۱] این قانون در ۸ دسامبر ۱۹۹۳ به تصویب رسید.
ازبکستان در قرن نوزدهم تحت سیطره امپراتوری روسیه قرار گرفت. تا آن هنگام بیشتر خاک این کشور توسط خانات بخارا و خانات خیوه اداره می شد. با وقوع انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ «جمهوری شوروی سوسیالیستی ازبکستان» در ۲۷ اکتبر ۱۹۲۴ تأسیس شد و در دسامبر همان سال به عضویت اتحاد جماهیر شوروی درآمد. در سال ۱۹۳۲ نیز جمهوری خودمختار قره قالپاغستان به آن پیوست.
جمهوری ازبکستان در ۱ دسامبر ۱۹۹۱ استقلال خود را اعلام کرد.
قره قالپاقستان یک جمهوری خودمختار و جزئی از کشور ازبکستان است[ ۲] قانون اساسی این کشور می بایست منطبق با قوانین ازبکستان باشد، [ ۳] رئیس دولت این جمهوری عضو هیئت وزیران است[ ۴] و حق جدائی این سرزمین از ازبکستان با انجام همه پرسی در قره قالپاقستان قابل اجراست. [ ۵]
• مرکز جمهوری: تاشکند[ ۶]
• زبان رسمی کشور ازبکی است. [ ۶]
• منشأ مردمی قدرت در حکومت[ ۷]
• مالکیت خصوصی مجاز است. [ ۸]
• داوطلب شدن برای انتخابات پارلمان منوط به داشتن ۲۵ سال سن است. [ ۹]
• نمایندگان پارلمان ۱۵۰ نفر هستند که برای یک دوره پنج ساله انتخاب می شوند. داوطلب شدن برای شرکت در انتخابات پارلمان منوط به داشتن ۲۵ سال سن است. [ ۹]
• داوطلب شدن برای ریاست جمهوری نیاز به ۳۵ سال سن، تسلط بر زبان ازبکی و سکونت در ده سال پیش از انتخابات در خاک ازبکستان دارد[ ۱۰]
این قانون در شش بخش و ۱۲۸ اصل تنظیم شده است.
• بخش اول: اصول بنیادین
• بخش دوم: حقوق انسانی، آزادی ها و وظایف
• بخش سوم: جامعه و فرد
• بخش چهارم: ساختار اداری - سرزمینی و نظام دولتی
• بخش پنجم: سازمان اقتدار دولتی
• بخش ششم: اصلاح قانون اساسی