قانون ازدواج مجدد بیوه های هندو ۱۸۵۶

جامعه هندوئیسم برای محافظت از آنچه شرافت خانواده و دارایی خانواده می دانست، مدتها ازدواج مجدد بیوه ها، حتی کودکان و نوجوانان را که از آنها انتظار می رفت پس از مرگ شوهرانشان زندگی ریاضت آمیزی داشته باشند، ممنوع کرده بود. قانون ازدواج مجدد بیوه های هندو در سال ۱۸۵۶، تدابیر قانونی را در برابر از دست دادن اشکال خاصی از ارث برای ازدواج مجدد با یک بیوه هندو فراهم کرد، اگرچه، بر اساس این قانون، بیوه هر گونه ارثی را که از شوهر متوفی خود به دست آورده بود، از دست می داد. بر طبق این قانون به ویژه، کودکان بیوه ای که شوهرانشان مرده بودند، مورد هدف قرار گرفتند.
ایشوار چاندرا ویدیاساگار برجسته ترین شخص در تدوین این قانون بود. او به شورای قانونگذاری دادخواست داد، اما یک دادخواست متقابل علیه این پیشنهاد با امضای تقریباً چهار برابر بیشتر توسط راداکانتا دب و دارما سبها وجود داشت. اما لرد دالهوسی شخصاً این لایحه را با وجود مخالفت، نهایی کرد و در آن زمان به عنوان یک نقض آشکار آداب و رسوم هندی تلقی می شد.