همدان یکی از مراکز عمدهٔ قالی بافی ایران محسوب می شود. اهمیت آن از این جهت است که میزان محصولات قالی و قالیچه های تولیدشده با قیمت ارزان، از سایر نواحی قالی بافی ایران بیشتر است، به طوری که می توان همدان را مرکز قالیچه های ارزان قیمت نامید. در سالیان گذشته بیش از صدها هزار نفر در استان همدان به قالی بافی اشتغال داشتند ولی امروزه از این خیل تنها ۴۷ هزار و ۷۱۹ نفر بافنده فرش باقی مانده اند که از این تعداد ۳۷ هزار و ۶۷۰ نفر خانم و ده هزار و ۴۹ نفر آقا هستند.
... [مشاهده متن کامل]
قدمت صنعت قالی بافی در همدان ثابت نشده است ولی قابل استنباط است که با زمستان های سرد و طولانی این منطقه لازم بوده مردم برای پوشش محل نشیمن یا کف اتاق خود یک نوع فرش تهیه کنند. شواهدی وجود دارد که این صنعت در قرن شانزدهم میلادی در قروه درجزین یا درگزین همدان وجود داشته، زیرا گفته شده که شاه طهماسب صفوی یک تخته قالی کار درگزین را به برادر خود شاه سلیمان عثمانی ( معروف به قانونی ) هدیه کرده بنابراین چنین به نظر می رسد که حدود ۴۵۰ سال قبل مردم همدان در این صنعت شهرت داشتند.
آنچه بیش از هرچیز موجب شناسایی قالی های همدان می شود، وجود ریشه های بلند و پرپشم آن است، به طوری که قالی های همدان سنگین تر از قالی های دیگر مناطق ایران می باشند.
تنوع نقوش و طرح های فرش در منطقه به آسانی دلالت بر آن دارد که گستردگی این حرفه قطعاً حاصل سال هایی بسیار پیش تر از این بوده است. وجود قالیبافی پیشرفته ای در برخی روستاهای درگزین از جمله روستای سوزن از سابقه تولید فرش در این منطقه حکایت می کند.
یاکوپ پولاک طبیب دربار قاجار در سال های ۱۸۵۰ در سفرنامه خود می گوید "فرش ایران بیشتر نه ازنظر رنگ بلکه از حیث دوام و دقت بافت معروفیت دارد … زیباترین قالی ها از آن ایالت فراهان در نزدیکی کرمانشاه است و چادر نشینان کردستان و همدان نوعی از قالی درجه دو می بافند آن ها با استعمال رنگ قهوه ای باز در زمینهٔ قالی ها که از پشم شتر است، می دانند که چطور جذابیت ظاهری قالی ها را بالا ببرند.
در حوالی همین سال هاست که کمپانی انگلیسی زیگلر در سلطان آباد اراک شروع به سرمایه گذاری و ایجاد کارگاه های بزرگ قالی بافی کرده و سپس سرمایه گذاران دیگری جذب بازار این حرفه می شوند. بخش هایی از همدان و ملایر نیز از حوزهٔ فعالیت گستردهٔ آنان به دور نمانده و بازار همدان گذرگاه مناسبی برای عرضه و صدور فرش های ساروق و جوزان و مهربان و انجلاس می شود.
... [مشاهده متن کامل]
قدمت صنعت قالی بافی در همدان ثابت نشده است ولی قابل استنباط است که با زمستان های سرد و طولانی این منطقه لازم بوده مردم برای پوشش محل نشیمن یا کف اتاق خود یک نوع فرش تهیه کنند. شواهدی وجود دارد که این صنعت در قرن شانزدهم میلادی در قروه درجزین یا درگزین همدان وجود داشته، زیرا گفته شده که شاه طهماسب صفوی یک تخته قالی کار درگزین را به برادر خود شاه سلیمان عثمانی ( معروف به قانونی ) هدیه کرده بنابراین چنین به نظر می رسد که حدود ۴۵۰ سال قبل مردم همدان در این صنعت شهرت داشتند.
آنچه بیش از هرچیز موجب شناسایی قالی های همدان می شود، وجود ریشه های بلند و پرپشم آن است، به طوری که قالی های همدان سنگین تر از قالی های دیگر مناطق ایران می باشند.
تنوع نقوش و طرح های فرش در منطقه به آسانی دلالت بر آن دارد که گستردگی این حرفه قطعاً حاصل سال هایی بسیار پیش تر از این بوده است. وجود قالیبافی پیشرفته ای در برخی روستاهای درگزین از جمله روستای سوزن از سابقه تولید فرش در این منطقه حکایت می کند.
یاکوپ پولاک طبیب دربار قاجار در سال های ۱۸۵۰ در سفرنامه خود می گوید "فرش ایران بیشتر نه ازنظر رنگ بلکه از حیث دوام و دقت بافت معروفیت دارد … زیباترین قالی ها از آن ایالت فراهان در نزدیکی کرمانشاه است و چادر نشینان کردستان و همدان نوعی از قالی درجه دو می بافند آن ها با استعمال رنگ قهوه ای باز در زمینهٔ قالی ها که از پشم شتر است، می دانند که چطور جذابیت ظاهری قالی ها را بالا ببرند.
در حوالی همین سال هاست که کمپانی انگلیسی زیگلر در سلطان آباد اراک شروع به سرمایه گذاری و ایجاد کارگاه های بزرگ قالی بافی کرده و سپس سرمایه گذاران دیگری جذب بازار این حرفه می شوند. بخش هایی از همدان و ملایر نیز از حوزهٔ فعالیت گستردهٔ آنان به دور نمانده و بازار همدان گذرگاه مناسبی برای عرضه و صدور فرش های ساروق و جوزان و مهربان و انجلاس می شود.
