قافیه شایگان. [ ی َ / ی ِ ی ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) قافیه ای که مشتمل باشد بر ایطای جلی که حرف زائد را با اصلی قافیه گردانند چنانکه دلیران و مردمان را با جان و زمان یا آهنین و رنگین را با نسرین و چین یا خندان و گریان را با کمان و مکان یا خوردن و خفتن را با گلشن و سوسن قافیه آرند و شایگان در فارسی کاری که بحکم حاکم کنند بی مزد و منت و بهندی بیگار گویند چون کار بیگار زشت و خراب باشد همچنین این قسم قوافی نیز بسبب بی اهتمامی و زشتی به آن کار شباهت دارد لهذا این را نیز شایگان نام نهادند. ( آنندراج ) ( غیاث ). آن قسم از پس آوند که در آن حرف زائد را با حرف اصلی قافیه کنندمانند دلیران با جان و رنگین با نسرین و خفتن با گلشن و جز آن. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به شایگان شود.
فرهنگ فارسی
قافیه ای که مشتمل باشد بر ایطای جلی که حرف زائد را با اصلی قافیه گردانند .
