قاعده لاتعاد

[ویکی اهل البیت] قاعده لا تعاد از جمله قواعد فقهی است که مراد از آن این است که هر گاه مکلف عملی انجام دهد که دارای شرایط و اجزائی است ، و در انجام آن جزء یا شرط شک برایش خاصل شد که آیا به جا آورده یا خیر و از ان محل نیز گذشته و یقین به عدم انجام ندارد به استناد قاعده لا تعاد لازم نیست باز گشته و آن جزء را به جا آورد .
بحث در خلل صلات نسبت به مقتضای قاعدة لاتعاد می باشد یعنی إخلال به وقت ، طهور، قبله ، رکوع و سجود که أجزای رکنی می باشند، موجب بطلان صلات و موجب اعادة صلات می شود و اعادة صلات حکایت از بطلان صلات می کند و خود قاعدة لاتعاد موضوع حکم نیست بلکه اعاده و ارشاد به بکن یا نکن حکم عقل است و ذکر لازم و ارادة ملزوم و کنایه و ارشاد به بطلان صلات یا عدم آن است .
أما خود قاعدة لاتُعاد یک حکم شرعی و قابل تخصیص است . چهار رکن دیگر نیز داریم که عبارتند از: 1 نیّت ؛ 2 تکبیرة الاحرام ؛ 3 قیام در حال تکبیرة الاحرام ؛ 4 قیام متصل به رکوع . بنابراین نه جزء ارکان محسوب می شوند. قاعدة لاتعاد نیز به دو بخش تقسیم می شود:
الف . وقت ، طهور، قبله ، رکوع و سجود؛
ب . نیّت ، تکبیرة الاحرام ، قیام در حال تکبیرة الاحرام و قیام متصل به رکوع .
قاعدة لاتعاد به طور تصدیقی دارای دو عَقد است :
الف . عَقد مُستثنی ' قاعدة لاتعاد (9 فقره دارد)؛
ب . عَقد مُستثنی 'منه لاتعاد (سایر أجزای واجبات از قبیل تشهد، قنوت ، یک سَجده ، جَهر، إخفات ، سلام ، قرائت و...).