قاعده دفع ضرر محتمل

[ویکی فقه] حکم عقل به لزوم دفع ضرر محتمل و مظنون را گویند.
قاعده دفع ضرر محتمل، از قواعد عقلی است که مضمون آن حکم عقل به دفع ضرر محتمل و یا مظنون است؛ بنابراین، اگر انسان درباره چیزی احتمال ضرر بدهد، از نظر عقل، دفع آن ضرر محتمل واجب است. این قاعده در مباحث مختلف اصولی، هم چون بحث حجیت مطلق ظن کاربرد دارد. در بحث حجیت مطلق ظن گفته شده ظن به حکم شرعی ، با ظن به ضرر ملازم است و دفع ضرر مظنون از نظر عقل واجب است، پس عمل به ظن واجب است. در بحث احتیاط نیز یکی از ادله عقلی که برای وجوب احتیاط به آن استناد شده، همین قاعده است؛ به این بیان که مبنای اصل احتیاط، حکم عقل به دفع ضرر محتمل است؛ یعنی عقل به لزوم دفع ضرر محتمل حکم می کند، و هرگاه در مورد ترک یا انجام کاری، احتمال ضرر اخروی باشد، عقل به احتیاط حکم می کند.
نکته اول
منظور از ضرر در قاعده دفع ضرر محتمل، ضرر اخروی است که همان عقوبت محتمل می باشد؛ یعنی عقل حکم می کند که دفع ضرر اخروی احتمالی واجب است؛ اما در مورد ضرر دنیوی چه بسا عقل چنین حکمی نداشته باشد.
نکته دوم
در مورد نسبت میان دو قاعده «دفع ضرر محتمل» و « قبح عقاب بلا بیان »، اخباری ها معتقدند قاعده لزوم دفع ضرر محتمل، بر قاعده قبح عقاب بلا بیان ورود دارد، چون قاعده قبح عقاب بلا بیان، عقاب را در جایی که بیان نیست قبیح می داند، اما قاعده دفع ضرر محتمل می گوید: من بیان هستم و این جا از موارد عقاب بلا بیان نیست.اصولیون عکس آن را معتقد بوده و می گویند: قاعده قبح عقاب بلا بیان بر قاعده لزوم دفع ضرر محتمل ورود دارد، چون مورد قاعده دفع ضرر محتمل، جایی است که احتمال عقاب در کار باشد و ما به کمک قاعده قبح عقاب بلا بیان، حکم می کنیم که در مورد شبهه تحریمی حکمی، احتمال عقوبت نیست تا قاعده دفع ضرر محتمل، جریان پیدا کند.