قاضی طباطبایی علی آقا. قاضی طباطبایی، علی آقا (تبریز ۱۲۸۵ـ نجف ۱۳۶۶ق)
قاضی طباطبایی، علی آقا
قاضی طباطبایی، علی آقا
قاضی طباطبایی، علی آقا
عارف بزرگ شیعۀ ایرانی. پدرش، آقا سید حسین قاضی، از شاگردان برجستۀ آیت الله میرزا محمدحسن شیرازی و از یارانِ عارف فرزانه ملّا قلی نخجوانی بود. خاندان طباطبایی اصالتاً از سادات زواره بودند و نسب به امام حسن مجتبی (ع) می رساندند. میرزا موسی تبریزی، میرزا محمدتقی نیّر تبریزی و بیش از همه، پدرش در شمار استادان او بودند. در ۱۳۰۸ق به نجف کوچید و تا آخر عمر آن جا را موطن اصلی خویش قرار داد. در آن جا در درس آخوند خراسانی و شیخ الشریعۀ اصفهانی حاضر شد و در ۲۷سالگی به درجۀ اجتهاد رسید. در عرفان نیز به محضر شماری از شاگردان آخوند ملا حسینقلی همدانی ازجمله شیخ محمد بهاری و آیت الله سید احمد کربلایی پیوست و آن چنان به سلوک و تهذیب پرداخت که خود نامورترین عارفِ این قرن در نجف شد. از پوشاک پاکیزه و استعمال عطر و زیباییِ رفتار او سخن ها نقل شده است. در ۱۳۳۰ق به مشهد مقدّس سفر کرد. شماری از بزرگ ترین عارفان معاصر، همچون علّامۀ طباطبایی، شیخ عباس قوچانی، آیت الله محمدتقی بهجت و سید هاشم حدّاد درشمار شاگردان اویند. از وی کرامات زیادی نقل شده است. آثار مکتوب برجای مانده از او عبارت اند از تفسیر سورۀ انعام، از آغاز تا آیۀ ۹۰؛ حاشیه بر ارشاد شیخ مفید؛ و شرح ناتمام دعای سمات. در گورستان دارالسلام نجف مدفون است.
قاضی طباطبایی، علی آقا
قاضی طباطبایی، علی آقا
قاضی طباطبایی، علی آقا
عارف بزرگ شیعۀ ایرانی. پدرش، آقا سید حسین قاضی، از شاگردان برجستۀ آیت الله میرزا محمدحسن شیرازی و از یارانِ عارف فرزانه ملّا قلی نخجوانی بود. خاندان طباطبایی اصالتاً از سادات زواره بودند و نسب به امام حسن مجتبی (ع) می رساندند. میرزا موسی تبریزی، میرزا محمدتقی نیّر تبریزی و بیش از همه، پدرش در شمار استادان او بودند. در ۱۳۰۸ق به نجف کوچید و تا آخر عمر آن جا را موطن اصلی خویش قرار داد. در آن جا در درس آخوند خراسانی و شیخ الشریعۀ اصفهانی حاضر شد و در ۲۷سالگی به درجۀ اجتهاد رسید. در عرفان نیز به محضر شماری از شاگردان آخوند ملا حسینقلی همدانی ازجمله شیخ محمد بهاری و آیت الله سید احمد کربلایی پیوست و آن چنان به سلوک و تهذیب پرداخت که خود نامورترین عارفِ این قرن در نجف شد. از پوشاک پاکیزه و استعمال عطر و زیباییِ رفتار او سخن ها نقل شده است. در ۱۳۳۰ق به مشهد مقدّس سفر کرد. شماری از بزرگ ترین عارفان معاصر، همچون علّامۀ طباطبایی، شیخ عباس قوچانی، آیت الله محمدتقی بهجت و سید هاشم حدّاد درشمار شاگردان اویند. از وی کرامات زیادی نقل شده است. آثار مکتوب برجای مانده از او عبارت اند از تفسیر سورۀ انعام، از آغاز تا آیۀ ۹۰؛ حاشیه بر ارشاد شیخ مفید؛ و شرح ناتمام دعای سمات. در گورستان دارالسلام نجف مدفون است.