قاضی زاده ٔ همدا

لغت نامه دهخدا

قاضی زاده همدانی. [ دَ / دِ ی ِ هََ م َ ] ( اِخ ) میرزا سید ابراهیم بن میرزا قوام الدین حسین بن عطاء اﷲ حسینی یا حسنی معروف به قاضی زاده. و ظهیر همدانی از اکابرو فحول علمای امامیه و اساتید معقول و منقول عهد شاه طهماسب صفوی و بعضی دیگر از سلاطین صفوی است. وی حکیمی است متکلم ، محقق مدقق ، صوفی مشرب و در عبارات بعضی از اجله به مرجع المتکلمین و سیدالحکماء و المتألهین موصوف بوده و در شعر و فنون ادبی دستی توانا داشته و مراتب علمی او با ورع و تقوی و حلم و وقار و بلاغت توأم بوده و حدیث را از شیخ بهائی فراگرفته و شیخ فضل و کمال او را می ستوده و او را بر میرداماد ترجیح میداده ، و فیمابین ایشان مکاتبات و مراسلات لطیف رد و بدل شده است. وی پس از وفات پدرش که قاضی همدان بوده است عهده دار قضاء آن سامان گردید لکن اکثر اوقات خود را در درس و مطالعه و مباحثه مصروف و مرافعات و فصل خصومات را به عهده نواب خود موکول میداشت. سید علی خان در سلافة العصر وی را بسیار ستوده و گوید:
و زادبه الدین الحنیفی رتبة
و شاد دروس العلم بعد دروسها
واحیی موات العلم منه بهمة
تلوح علی الاسلام منه شموخها.
او راست : 1- اثبات الواجب. 2- حاشیه اثبات الواجب جلال الدین دوانی. 3- حاشیه الهیات شفا. 4- حاشیه شرح اشارات خواجه. 5- حاشیه شرح جدید تجرید. 6- حاشیه کشاف. وی به سال 1026 هَ. ق. وفات یافت. ( روضات ص 10 ) ( الذریعه در مواضع متفرق ) ( ریحانة الادب ج 3 ص 43 ).

پیشنهاد کاربران

بپرس