قاضی رکن الدین خوئی. [ رُ نُدْ دی ن ِ خ ُ ] ( اِخ ) از فقهای بزرگ شافعی قرن ششم و قاضی خوی و مردی مورخ و شاعر و ممدوح خاقانی بود، و در سالهای 549 و 550 هَ. ق. در تبریزبا خاقانی دیدار کرد و به سال 568 یک رباعی در مرثیه مادر سلطان ارسلان بن طغرل سلجوقی ، و شمس الدین ایلدگز مؤسس سلسله اتابکان آذربایجان سرود. کتاب مجمع ارباب الملک او از متون تاریخی فارسی است که تا سال 730 در دست بوده و حمداﷲ مستوفی از آن برخودار گردیده است. رجوع به نزهة القلوب چ بمبئی ص 153 و تاریخ گزیده چ پاریس ص 302 و چ لندن ص 8 و 472 و دیوان خاقانی چ عبدالرسولی ص 204 و کشف الظنون و مقاله مجله یغماسال یازدهم شماره اول فرودین 1337 صص 5 - 11 شود.
