قاضی حمیدی

لغت نامه دهخدا

قاضی حمیدی.[ ح َ ] ( اِخ ) عمربن محمود بلخی ملقب به حمیدالدین ومعروف به حمیدی و گاهی با انتساب به پدر به محمودی از مشاهیر فضلاء و ادباء و اکابر علماء عصر ملکشاه سلجوقی و معاصر انوری ابیوردی و مسندنشین منصب قضاء بود. وی تصانیفی طریف دارد و در تمامی آنها همه گونه محسنات بدیعیه را در نظر گرفته است. او راست : 1- الاستغاثة الی الاخوان الثلاثة. 2- حنین المستجیر الی حضرة المجیر. 3- روضة الرضا فی مدح ابی الرضا. 4- قدح المغنی فی مدح المعنی. 5- مقامات. این کتاب به مقامات حمیدی معروف و به زبان پارسی است و دارای 24 مقامه است و در میان فارسیان همان مکانت را دارا هست که مقامات حریری در میان عرب دارد از مشهورترین و ممتازترین تألیفات اوست و بارها در هند و ایران چاپ شده است. انوری قطعه ای در مدح آن گفته است و این از آن است :
هر سخن کان نیست قرآن یا حدیث مصطفی
از مقامات حمیدالدین شد اکنون ترهات.
6- منیةالراجی فی جوهر التاجی. 7- وسیلة العفاة الی اکفی الکفاة. حمیدی شعر نیز خوب میسروده است. این اشعار ازاوست :
مرد باید که باب مقصد خویش
میگشاید به عقل و می بندد
رفتن بی مراد نستاید
گفتن با گزاف نپسندد
ابر باشد که یاوه میگوید
برق باشد که خیره می خندد.
وی به سال 559 هَ. ق. وفات یافت. ( از مجمع الفصحاء ج 1 ص 197 ) ( ریحانة الادب ج 1 ص 351 ).

فرهنگ فارسی

عمر ابن محمود بلخی ملقب به حمیدالدین و معروف به حمیدی و گاهی با انتساب به پدر به محمودی از مشاهیر فضلائ و ادبائ و اکابر علمائ عصر ملکشاه سلجوقی و معاصر انوری ابیوری و مسند نشین منصب قضائ بود .

پیشنهاد کاربران

بپرس