قاضی امامی
لغت نامه دهخدا
قاضی امامی. [ اِ ] ( اِخ ) ولد ارشد قاضی صدرالدین محمدبن قاضی قطب الدین عبداﷲ بود و پس از فوت قاضی قطب الدین احمد منظور نظر سلطان حسین میرزا گردید و به لوازم منصب موروث قضاء قیام نمود. و در فیصل امور شرعی عنایت امانت و دینداری و نهایت پرهیزکاری ظاهر ساخت و در کمال احترام و جاه و جلال به قطع و فصل مهمات دینی پرداخت. پس از مدت 18 سال که به آن شغل اشتغال داشت در 20 جمادی الاخره سال 891 هَ. ق.وفات یافت و در گازرگاه مدفون گشت. ( حبیب السیر ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید