قاسم، عَبدُالحَکیم (بَنْدَره ۱۹۳۵ـ قاهره ۱۹۹۰)
نویسندۀ قبطی مصری. مدتی در یک مدرسۀ قبطی درس خواند و سپس در دانشگاه اسکندریه تحصیل حقوق کرد. مدتی به اتهام کمونیست بودن در زندان رژیم عبدالناصر ماند. در ۱۹۷۴، برای مطالعه در برلین غربی بورس گرفت و چندین سال همان جا ماند. در اوایل دهۀ ۱۹۸۰، به مصر بازگشت و تا زمان مرگ روزنامه نگاری می کرد. قاسم نویسنده ای تجربه گرا بود که از ۱۹۶۰ نوشتن را شروع کرد و پس از ۱۹۶۷، که شکست اعراب در جنگ شش روزه همۀ باورهای سیاسی و فرهنگی را زیروزبر کرد، به شهرت رسید. سه رمان و چهار مجموعۀ داستان از او مانده است که همه به نحوی با تجربۀ شخصی وی در مقام روشنفکری با ریشۀ روستایی در پیکار با اوضاع اقتصادی و فرهنگی و محرومیت های عاطفی در جامعۀ مصر و نفرت از سوءاستفادۀ قدرت مرتبط است. از آثارش: اقدام برای خروج (۱۹۸۰)؛ نصیب و قسمت اتاق های تنگ (۱۹۸۲).
نویسندۀ قبطی مصری. مدتی در یک مدرسۀ قبطی درس خواند و سپس در دانشگاه اسکندریه تحصیل حقوق کرد. مدتی به اتهام کمونیست بودن در زندان رژیم عبدالناصر ماند. در ۱۹۷۴، برای مطالعه در برلین غربی بورس گرفت و چندین سال همان جا ماند. در اوایل دهۀ ۱۹۸۰، به مصر بازگشت و تا زمان مرگ روزنامه نگاری می کرد. قاسم نویسنده ای تجربه گرا بود که از ۱۹۶۰ نوشتن را شروع کرد و پس از ۱۹۶۷، که شکست اعراب در جنگ شش روزه همۀ باورهای سیاسی و فرهنگی را زیروزبر کرد، به شهرت رسید. سه رمان و چهار مجموعۀ داستان از او مانده است که همه به نحوی با تجربۀ شخصی وی در مقام روشنفکری با ریشۀ روستایی در پیکار با اوضاع اقتصادی و فرهنگی و محرومیت های عاطفی در جامعۀ مصر و نفرت از سوءاستفادۀ قدرت مرتبط است. از آثارش: اقدام برای خروج (۱۹۸۰)؛ نصیب و قسمت اتاق های تنگ (۱۹۸۲).