قاری بغدادی

لغت نامه دهخدا

قاری بغدادی. [ ی ِ ب َ ] ( اِخ ) ابومحمد جعفربن احمدبن حسین بن احمدبن جعفر سراج معروف به قاری بغدادی. از قراء است. ابن عساکر گوید: وی از بزرگان علماء در حدیث و قرائت و نحو و لغت و عروض بود در بغداد به دنیا آمد و به مکه و شام و مصر سفر کرد و به صور چندین مرتبه رفت و آمد نمود و سرانجام به بغداد برگشت و از ابوعلی علی بن شاذان و ابوالقاسم تنوخی و جماعتی روایت شنید. از وی سلفی روایت کند و گوید که وی استادهای فراوان دیده است. خطیب بغدادی فوائد او را در پنج جزء بیرون داده است. تألیفاتی دارد، او راست : 1- نظم التنبیه فی الفقه. 2- نظم المناسک. 3- مصارع العشاق. 4- زهد السودان. وی به سال 500 یا 501 یا 502 هَ. ق. وفات یافت و در باب ابرز دفن شد. مصارع العشاق کتابی است مشتمل بر داستانهای لطیف و قصه های ظریف و دارای بیست وچهار جزء است. مؤلف در جزء اول آن چنین نوشته است :
هذا کتاب مصارع العشاق
صرعتهم ایدی نوی و فراق
تصنیف من لدغ الفراق فؤاده
و تطلب الراقی فعز الراقی.
این کتاب به سال 1301/2 در مطبعه الجوائب و به سال 1325 هَ. ق. / 1908 م. در مطبعه سعادت و به سال 1324 هَ. ق. / 1907 م. در مطبعه التقدم به چاپ رسیده است. ( معجم المطبوعات ج 1 ستون 1016 و 1017 و ج 2 ستون 1480 ) ( ابن خلکان ج 1 ص 121 ) ( ریحانة الادب ج 3 ص 257 و روضات ص 161 ). و رجوع به جعفر و ابومحمد جعفربن احمد و ابن السراج ابومحمد جعفر شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس