قارچ یال شیر

Hericium erinaceus ( همچنین به نام قارچ یال شیر، قارچ کشیش کوهی یا قارچ دندان ریش دار نیز نامیده می شود ) یک قارچ خوراکی متعلق به گروه قارچ های دندانی است . بومی آمریکای شمالی ، اروپا و آسیا است و با خارهای بلندش ( بیشتر از 1 سانتی متر طول ) قابل شناسایی است، روی چوب های سخت رشد میکند و تمایل به رشد یک دسته خارهای آویزان دارد. بدنه های میوه را می توان برای استفاده در آشپزی برداشت کرد.
Hericium erinaceus را می توان با گونه های دیگر Hericium اشتباه گرفت که در همان محدوده رشد می کنند. در طبیعت، این قارچ ها در اواخر تابستان و پاییز در چوب های سخت، به ویژه راش و افرا آمریکایی رایج هستند. معمولا H. erinaceus ساپروفیت در نظر گرفته می شود، زیرا بیشتر از درختان مرده تغذیه می کند. [ ۱] با این حال، آن را می توان در درختان زنده نیز یافت، بنابراین ممکن است یک انگل درختی باشد. این می تواند نشان دهنده یک زیستگاه اندوفیت باشد. [ ۱]
هر دو نام جنس لاتین Hericium و نام گونه erinaceus در لاتین به معنای "جوجه تیغی" است. همچنین با نام آلمانی، Igel - Stachelbart ( به معنای واقعی کلمه، بز جوجه تیغی ) ، و برخی از نام های رایج انگلیسی آن، مانند خارپشت ریش دار و قارچ جوجه تیغی منعکس شده است. [ ۱]
بدن میوه H. erinaceus توبرکول های پیازی بزرگ و نامنظم هستند. قطر آنها ۵–۴۰ سانتیمتر ( ۲٫۰–۱۵٫۷ اینچ ) است، [ ۲] و توسط خارهای شلوغ، آویزان، تولید کننده هاگ، که 1 تا 5 سانتیمتر طول یا بیشتر دارند غالب هستند. [ ۳] رنگ بدن و خارهای میوه سفید مایل به کرم است، اما در سنین بالا می تواند زرد مایل به قهوه ای شود. [ ۴]
Hericium erinaceus میوه های خوراکی تولید می کند که به عنوان غذا و در طب سنتی کاربرد دارد. [ ۱] برخی از منابع آن را غیرقابل خوردن می دانند.
Hericium erinaceus در آشپزی لذیذ رایج است. [ ۵] نمونه های جوان بهترین در نظر گرفته می شوند. در کنار قارچ های شیتاکه ( Lentinus edodes ) و صدف ( Pleurotus ostreatus ) ، H. erinaceus به عنوان یک قارچ تخصصی استفاده می شود. [ ۶] [ ۷] طعم آن را می توان با طعم خرچنگ مقایسه کرد. [ ۵] تولید قارچ های تخصصی در ایالات متحده بین سال های 2010 تا 2018 حدود 23 درصد افزایش یافته و از 16 به 20 میلیون پوند ( 7 تا 9 میلیون کیلوگرم ) رسیده است. [ ۸]