قارچ ترافل

ترافل نوعی قارچ خوراکی است. این قارچ در گونه های مختلف به رنگ های قرمز تیره، خاکستری، سفید، بنفش و سیاه صورتی یافت می شود؛ ولی لذیذترین نوع آن دارای پوستهٔ سیاه رنگ است. دو نوع سیاه و سفید این قارچ گران قیمت ترین قارچ های زیرزمینی هستند. بیش ترین میزان مصرف آن در رستوران ها، صنایع غذایی، تهیهٔ انواع سس ها و روغن های معطر و نیز داروسازی است.
ترافل، که در عمق تقریباً ۳۰ سانتیمتری و در مجاورت ریشهٔ گیاهان رشد می کند، شکلی شبیه به سیب زمینی دارد و اندازهٔ آن از یک فندق تا اندازهٔ یک پرتقال است. دنبلان به حالت طبیعی در بسیاری از مناطق معتدل دیده می شوند و آن ها را به وسیلهٔ سگ یا خوک تربیت شده پیدا می کنند. ترافل سفید در سال ۲۰۰۱ به قیمت هر کیلو بین ۲۰۰۰–۴۵۰۰ دلار آمریکا بفروش رفته است. [ ۶] در دسامبر ۲۰۰۹ این قارچ به قیمت ۱۴٬۲۰۳ دلار بر کیلوگرم فروخته می شد. رکورد قیمت یک ترافل سفید در دسامبر ۲۰۰۷ زده شد؛ کازینو داری به نام استانلی هو مبلغ ۳۳۰٬۰۰۰ دلار برای خرید یک ترافل ۱٫۵ کیلویی پرداخت کرد. [ ۷]
نخستین بار در سنگ نوشته های سومریان، در رابطه با خوراک دشمنانشان، به ترافل اشاره شده است. [ ۸] در نوشته های تئوفراستوس، در قرن چهارم پیش از میلاد، نیز از ترافل یاد می شود. در آن زمان منشأ این قارچ مرموز بود؛ پلوتارک و دیگران فکر می کردند ترافل از رعد و برق، حرارت و آب در خاک پدید می آید، در طرف مقابل جوونال اعتقاد داشت منشأ آن رعد و برق و باران است. سیسرو ترافل را کودکان زمین می دانست در حالی که دیوسکوریدس آن ها را ریشه های ناهنجار می نامید[ ۹] در دوران باستان در ایتالیا سه نوع ترافل به عمل می آمد، اما رومیان تنها نوعی از آن را، که تروفل ( تروففلس ) نامیده می شد، استفاده می کردند. این قارچ ها از کارتاژ و لیبی می آمد. در این مکان ها، در قدیم، آب و هوای ساحلی به خشکی امروز نبود.
در دوران قرون وسطی ترافل به ندرت استفاده می شد. در سال ۱۴۸۱، تاریخ نگار پاپ، بارتلمئو پلتینا، ضمن اشاره به ترافل گردی شامهٔ عالی نوعی از خوک را می ستاید. [ ۱۰] طبق حدیثی که به وسیلهٔ سعید ابن زید از پیامبر اسلام نقل شده، ترافل مانند ترنگبین است و آب آن بیماری چشم را درمان می کند. [ ۱۱]
در دورهٔ رنسانس، ترافل در اروپا محبوبیت یافت و در دربار فرانسوای یکم، پادشاه فرانسه، مورد توجه قرار گرفت. در قرن شانزدهم آشپزهای اروپایی، به ویژه فرانسوی، ادویه جات شرقی را بتدریج کنار گذشته و به طعم های طبیعی روی آوردند. در سال های ۱۷۸۰ دنبلان به شهرت تام رسیده بود و تنها در سفره اشراف یافت می شد. در صفحه ۲۳۵ جلد اول کتاب خواجه تاجدار اثر ژان گِور فرانسوی که به قلم ذبیح الله منصوری ترجمه شده است مندرج گردیده که آقامحمدخان قاجار قبل از اعلام پادشاهی و در حین تدارکات نظامی پدرش برای از پای درآوردن کریم خان زند در حدود سال های ۱۱۶۸ ه‍. ق به بعد که از منطقه انزلی گذر می نمود، مشاهده کرد اسب های مردمان محلی با بو کشیدن زمین دنبلان زمینی پیدا می کردند.