فیلک

لغت نامه دهخدا

فیلک. [ ل َ ] ( اِ ) پیلک. بیلک. فیال. تیری که پیکان آن دوشاخ باشد. ( فرهنگ فارسی معین ) :
یکی فیلکی سوده ، سندان گذار
بزد دوخت برهم ز فرش استوار.

اسدی.

|| ( اِ مصغر ) مصغرِ فیل. بچه فیل. فیل کوچک. پیل چه. پیل بچه.

فیلک. [ ل َ ] ( اِخ ) تیر چرخ را گویند که کوکب عطارد باشد. ( برهان ).

فیلک. [ ل َ ] ( اِخ ) نام مقامی و جایی در راه کعبه. ( برهان ).

(فَ یا فِ لَ ) (اِ. ) بیلک ، تیری که پیکان آن دو شاخ باشد.

= بیلک: به کوه برشد و اندر نهاله گه بنشست / فیلک پیش به زه کرده نیم چرخ به چنگ (فرخی: ۲۰۶ ).

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید