فیلون یهودی

فیلون یهودی (ح ۳۰پ م ـ ح ۴۰م)
(یا: فیلون اسکندرانی) فیلسوف بزرگ یهودی یونانی. گویا در اسکندریه، و در خانواده ای متمول و بانفوذ، به دنیا آمد و بیشتر عمرش را در آن جا گذراند. در اواخر عمر به رم رفت و ضمن انتقاد از گایوس کالیگولا، امپراتور روم، که برای خود شأن الهی قائل بود، از او در حق قوم یهود شفاعت خواست. فلسفۀ التقاطی او تلفیقی از آرای افلاطون، رواقیان، فیثاغورسیان جدید و عقاید دینی یهود بود. در فلسفۀ جدیدی که فیلون بنا نهاد عقاید دینی یهود از مقام خاصی برخوردار است. به عقیدۀ او همۀ آرا و اندیشه های معقولِ فلسفۀ یونانی ریشه در عهد عتیق دارد. مهم ترین اصل اخلاقی در نظر فیلون، رهاکردن روح از زندان ماده به کمک لوگوس و با خلسه و انجذاب است، تا به جهان خدایی برود؛ و این امر تحقق نمی پذیرد مگر با قدرت و عنایت الهی. همۀ آثار فیلون به زبان یونانی و برخی از آن ها بدو منسوب است. از آثار مهم اوست: تباهی ناپذیری جهان؛ هر انسان درستکار آزاد است؛ عنایت یزدانی؛ اسکندر؛ زندگانی با اندیشه های معنوی؛ تمثیلات کتاب مقدس که تفسیری است بر اسفار خمسه؛ سفارت نزد گایوس کالیگولا.