فیلم سازی ایران، دفاتر
(یا: استودیوهای فیلم سازی) از ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ش به جز چند استودیوی فیلم سازی مانند عصر طلایی (تأسیس ۱۳۲۹ش)، پارس فیلم (۱۳۳۰)، میثاقیه (۱۳۳۸) و حسام فیلم (۱۳۴۲)، سرمایه گذاران و تهیه کنندگان متعددی وارد کار سینما شده اند بی آن که بتوانند دوام بیاورند. ازجملۀ این استودیوها عبارت اند از مدائن (تأسیس ۱۳۳۰)، اوریانتال (۱۳۳۳)، ری فیلم (۱۳۳۳)، زهره فیلم (۱۳۳۴)، ایران نما (۱۳۳۶)، الوند (۱۳۳۸)، خاورمیانه (۱۳۳۹) و دوتا فیلم (۱۳۴۲). در این سال ها یکی از مشکلات اصلی، که در بحران تولید سینمایی نیز بی تأثیر نبود، ضعف مالی و مادی دفاتر فیلم سازی و عدم حمایت واقعی دولت از صنعت سینما بود. در چنین وضعی اختلاف بین تهیه کنندگان و صاحبان استودیوهای فیلم سازی نیز مزید بر علت بود، و رقبای قوی تر مثل اسماعیل کوشان (پارس فیلم) و مهدی میثاقیه (استودیو میثاقیه) درپی بیرون راندن و ساقط کردن همکاران ضعیف تر از گردونۀ تولید فیلم بودند. همچنین حضور گسترده و بی رویۀ سرمایه گذاران و نزول خوارانی که بیش از هر چیز به ساختن فیلم های ارزان و نازل و کسب سود بیشتر می اندیشیدند، موجب ورشکستگی تهیه کنندگان خرده پایی شد که در برابر رقبای قوی تر توانایی ادامۀ فعالیت نداشتند. اتحادیۀ صنایع فیلم ملی ایران از ۶۹ تهیه کننده (درواقع پانزده تهیه کننده صاحب سرمایه و متنفذ) تشکیل شده بود، که کوشان، میثاقیه، ژوزف واعظیان، علی اکبر دهقان، عباس همایون، جمشید شیبانی و مجید محسنی تعدادی از آنان بودند. به جز آنچه ذکر شد ایران فیلم، آژیر فیلم، کاراوان فیلم، مولن روژ، مهرگان فیلم، نقش جهان، اطلس فیلم، آر بی، تخت جمشید، اسکار فیلم، پانوراما، سازمان سینمایی پیام، سازمان سینمایی چهل ستون، پارسا فیلم، پوریا فیلم، تینا فیلم، سازمان سینمایی ژورک، سازمان سینمایی مشعل، شرکت سینما تئاتر رکس، شرکت سینمایی چهار نام، فردوسی فیلم، سازمان سینمایی پاناسیت، فروردین فیلم، فیلمکو فیلمز، گروه سینماهای متحد تهران، مهتاب فیلم، هاملت فیلم، یزد فیلم، آریانا فیلم، پارسا فیلم، تل فیلم، سازمان سینمایی تصاویر و سازمان سینمایی شهر فرنگ فعال ترین استودیوهای دو دهۀ ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ بودند. یگانه مرکز دولتی که گاهی در ساختن فیلم ها مشارکت می کرد تل فیلم (وابسته به تلویزیون ملی ایران) بود؛ اما در سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی با حذف تهیه کننده های قدرتمند و به منظور اعمال «سیاست های هدایتی و حمایتی» و برای کمک به راه اندازی سینمای ایران، بخش دولتی حضوری فعال در تولید و سرمایه گذاری فیلم ها به عهده گرفت. بنیاد سینمایی فارابی، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و در سال های بعدتر حوزۀ هنری سازمان تبلیغات اسلامی (سازمان توسعۀ سینمایی سوره)، مرکز گسترش سینمای تجربی و نیمه حرفه ای، سیمای جمهوری اسلامی و سیما فیلم فعال ترین نهادهای دولتی در تولید فیلم بودند. در بخش خصوصی نیز هدایت فیلم، پویا فیلم، آرمان فیلم و پخشیران فعالیت گسترده و بادوام تری نسبت به سایر همکاران خود داشتند.
(یا: استودیوهای فیلم سازی) از ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ش به جز چند استودیوی فیلم سازی مانند عصر طلایی (تأسیس ۱۳۲۹ش)، پارس فیلم (۱۳۳۰)، میثاقیه (۱۳۳۸) و حسام فیلم (۱۳۴۲)، سرمایه گذاران و تهیه کنندگان متعددی وارد کار سینما شده اند بی آن که بتوانند دوام بیاورند. ازجملۀ این استودیوها عبارت اند از مدائن (تأسیس ۱۳۳۰)، اوریانتال (۱۳۳۳)، ری فیلم (۱۳۳۳)، زهره فیلم (۱۳۳۴)، ایران نما (۱۳۳۶)، الوند (۱۳۳۸)، خاورمیانه (۱۳۳۹) و دوتا فیلم (۱۳۴۲). در این سال ها یکی از مشکلات اصلی، که در بحران تولید سینمایی نیز بی تأثیر نبود، ضعف مالی و مادی دفاتر فیلم سازی و عدم حمایت واقعی دولت از صنعت سینما بود. در چنین وضعی اختلاف بین تهیه کنندگان و صاحبان استودیوهای فیلم سازی نیز مزید بر علت بود، و رقبای قوی تر مثل اسماعیل کوشان (پارس فیلم) و مهدی میثاقیه (استودیو میثاقیه) درپی بیرون راندن و ساقط کردن همکاران ضعیف تر از گردونۀ تولید فیلم بودند. همچنین حضور گسترده و بی رویۀ سرمایه گذاران و نزول خوارانی که بیش از هر چیز به ساختن فیلم های ارزان و نازل و کسب سود بیشتر می اندیشیدند، موجب ورشکستگی تهیه کنندگان خرده پایی شد که در برابر رقبای قوی تر توانایی ادامۀ فعالیت نداشتند. اتحادیۀ صنایع فیلم ملی ایران از ۶۹ تهیه کننده (درواقع پانزده تهیه کننده صاحب سرمایه و متنفذ) تشکیل شده بود، که کوشان، میثاقیه، ژوزف واعظیان، علی اکبر دهقان، عباس همایون، جمشید شیبانی و مجید محسنی تعدادی از آنان بودند. به جز آنچه ذکر شد ایران فیلم، آژیر فیلم، کاراوان فیلم، مولن روژ، مهرگان فیلم، نقش جهان، اطلس فیلم، آر بی، تخت جمشید، اسکار فیلم، پانوراما، سازمان سینمایی پیام، سازمان سینمایی چهل ستون، پارسا فیلم، پوریا فیلم، تینا فیلم، سازمان سینمایی ژورک، سازمان سینمایی مشعل، شرکت سینما تئاتر رکس، شرکت سینمایی چهار نام، فردوسی فیلم، سازمان سینمایی پاناسیت، فروردین فیلم، فیلمکو فیلمز، گروه سینماهای متحد تهران، مهتاب فیلم، هاملت فیلم، یزد فیلم، آریانا فیلم، پارسا فیلم، تل فیلم، سازمان سینمایی تصاویر و سازمان سینمایی شهر فرنگ فعال ترین استودیوهای دو دهۀ ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ بودند. یگانه مرکز دولتی که گاهی در ساختن فیلم ها مشارکت می کرد تل فیلم (وابسته به تلویزیون ملی ایران) بود؛ اما در سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی با حذف تهیه کننده های قدرتمند و به منظور اعمال «سیاست های هدایتی و حمایتی» و برای کمک به راه اندازی سینمای ایران، بخش دولتی حضوری فعال در تولید و سرمایه گذاری فیلم ها به عهده گرفت. بنیاد سینمایی فارابی، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و در سال های بعدتر حوزۀ هنری سازمان تبلیغات اسلامی (سازمان توسعۀ سینمایی سوره)، مرکز گسترش سینمای تجربی و نیمه حرفه ای، سیمای جمهوری اسلامی و سیما فیلم فعال ترین نهادهای دولتی در تولید فیلم بودند. در بخش خصوصی نیز هدایت فیلم، پویا فیلم، آرمان فیلم و پخشیران فعالیت گسترده و بادوام تری نسبت به سایر همکاران خود داشتند.
wikijoo: فیلم_سازی_ایران،_دفاتر